Love on wheels (ON HOLD)

Hoofdstuk achttien

Hoofdstuk achttien

Ik nam net een hap van mijn boterham met kaas, wanneer Roan de ruimte kwam binnen gestapt.

Het was middagpauze. De middagpauze waar ik zo naar had uitgekeken, na al die uren intensief werken.

Ik was verbaasd hem hier te zien, omdat hij nu maar net kwam.

We dachten allemaal dat hij ziek was of zo, maar hij had dan weer niet afgebeld wist meneer Dirks me te vertellen.

En nu, nu kwam hij zo plots opdagen.

Vreemd.

Eerst was iedereen druk aan het praten met elkaar maar iedereen viel stil wanneer Roan de ruimte had binnen gestapt.

Ik zat zonet aan tafel met Marko, een Aziatische en best vriendelijke jongen.

‘Jullie kunnen gerust verder praten. Of was het over mij?’ zei Roan en keek ons één voor één aan. Zijn blik bleven even op me rusten voordat zijn ogen naar Marko gleden.

En toen vielen mijn ogen op zijn linkerhand die in het verband lag en de schram aan zijn linker wenkbrauw.

Meteen schoten er verschillende vragen door mijn hoofd.

Wanneer was dat gebeurd? Was dit de reden van zijn te laat komen? Hoe was het gebeurd?

Roan betrapte me dat ik naar zijn hand aan het staren was en snel stopte hij zijn handen in de grote zakken van zijn trui.

‘Waar kom jij zo plots vandaan?’ vroeg Lisanne benieuwd.

Dat vroeg ik me ook af.

‘Ik heb me verslapen,’ grinnikte hij zwakjes.

Ja vast en ik ben Pinokkio.Ik geloofde er niks van. Wie sliep er nu tot twaalf uur?

Oké, best veel mensen maar dan nog.

Lisanne opende haar mond om nog een vraag op hem af te vuren maar wanneer Roan haar waarschuwend aankeek, klapte ze haar mond weer dicht.

‘Ik denk dat meneer Dirks je wel wilt spreken,’ zei Marko.

Roan haalde daarbij zijn schouders op en liep op onze tafel af.

‘Ik spreek hem later wel, eerst ontbijten,’ grijnsde hij en hij zette zich naast me neer.

Het gebabbel begon weer en ik bleef Roan argwanend aankijken.

Mijn blik negerend, haalde hij een rode brooddoos uit zijn rugzak en legde die op tafel neer.

Wanneer hij zijn rugzak weer had dicht gerist en op de grond had gezet, keek hij me eindelijk aan.

‘Wat?’ zei hij droogjes.

‘Ga je me nog vertellen wat er gebeurd is, Roan Timmers?’ Ik trok mijn beide wenkbrauwen op en keek hem indringend aan.

‘Dus,’ begon hij en ik keek hem nieuwsgierig aan. Ook Marko leek benieuwd te zijn naar wat hij te zeggen had.

‘Mijn wekker is niet afgegaan en daardoor heb ik me verslapen. Het was gisterenavond ook best laat ge-’ Ik liet hem niet uitspreken en sloeg hem tegen zijn schouder.

Verontwaardigd keek hij me aan en wreef over zijn schouder alsof het hem veel pijn had gedaan en ik zojuist niet super zacht geslagen had.

‘Ik heb het over je hand!’

‘O dat...’

Zijn ogen gleden naar zijn brooddoos en vervolgend zei hij: ‘Ik ben gevallen.’

‘En nu de waarheid graag.’

---------------------------------------------------------------------

Twee hoofdstukken op één dag! Verdien ik niet mega veel donuts? Ja toch :p