Love on wheels (ON HOLD)

Hoofdstuk achtendertig

Hoofdstuk achtendertig

 

‘Zoals je weet, werk ik met blinde mensen om ze te leren lopen en zo,’ begon ze en ik knikte.

Ze deed al drie jaar lang dit werk en ze vond het fijn dat ze mensen kon helpen die wat extra hulp nodig hadden. Tenslotte was blind zijn ook een soort van handicap.

‘Ja, maar wat heeft dat te maken met dat je Roan kent?’ vroeg ik verward en mijn ogen vielen even op een slak die langzaam over de stenen grond kroop.

Al snel richtte ik mijn ogen weer op tante Rosa, die aan de stof van haar paars kleed prutste.

‘Ik ken hem via Arabella, die vier maanden geleden blind is geworden door een ernstige oogziekte.’

Ik fronste even mijn wenkbrauwen en keek haar vragend aan.

‘W-wie is Arabella?’ hakkelde ik over mijn eigen woorden. Ik wilde het antwoord niet weten want als ik goed nadacht wist ik wie het was.

Ze keek me diep in mijn ogen aan met een droevige uitdrukking op haar gezicht.

‘Arabella is de vijftienjarige zus van Roan.’

Nadat ze die woorden had uitgesproken, leek het wel alsof de wereld even stil stond. De slak, die al heel langzaam over de stenen vloer kroop, leek nog langzamer te kruipen. En de woorden, die ik juist niet wilde horen, hingen als bijen tussen ons in.

Net als bijen, leken de woorden me te steken.

Dit kon niet waar zijn. Nee, dit mocht niet waar zijn.

Ik vond dit vreselijk voor Arabella. Tenslotte wist ik best hoe ze zich zou moeten voelen met een beperking, aangezien ik het ook had. Beiden misten we iets, waardoor we zelfs sommige normale dingen niet eens meer konden doen.

Zo kon zij niet meer de prachtige dingen om zich heen zien en zo kon ik niet rennen of lopen.

En alle puzzelstukjes, die ik over Roan wist te verzamelen, leken langzaam een geheel te vormen.
Waarom hij niet graag over zijn zus sprak, waarom hij bij onze eerste ontmoeting zo aardig deed, waarom hij niet meer de badboy was die hij vroeger was geweest.

Hij had zich herpakt, voor zijn zus.

En hij deed meteen aardig tegen me, omdat hij een zwak had voor gehandicapten aangezien de persoon waar hij ongelooflijk veel om gaf ook gehandicapt was geworden.

Gechoqueerd door dit nieuws, keek ik voor me uit.

De planten die mooi in bloei stonden rond deze tijd, leken pots niet meer zo mooi en onschuldig.
Arabella kon deze planten niet eens meer zien. Nee, ze zag niks. Ze leek in het donker te leven, met niks om zich heen.
Ze kon enkel nog dingen aanhoren, zonder beeld.

Ik voelde hoe Rosa een hand op mijn schouder legde en er even bemoedigend in kneep.

‘Het is heel erg, ik weet het. Het is ook en heel gevoelig onderwerp voor Roan, dus wees voorzichtig als je het er met hem over hebt.’

Ik keek op en schudde vol ongeloof mijn hoofd.

En plots drong het tot me door: misschien wist mijn tante wel meer over Roan dan ik dacht. Misschien wist ze wel of Roan daadwerkelijk zijn buurjongen bedreigd had met een mes.

Ik moest het weten. Nu of nooit.

‘Tante?’ sprak ik op met een trillende stem en ze knikte als teken dat ze naar me luisterde.

Ik was wéér bang voor het antwoord op de volgende vraag die ik ging stellen.
Maar ik moest het echt weten.

‘Ik heb ooit eens gehoord van iemand, dat Roan zijn buurjongen bedreigd had met een mes. Is dit waar?’

Afwachtend keek ik haar aan en ze fronste verbaasd haar wenkbrauwen om vervolgens haar hoofd te schudden.

‘Daar weet ik niets van, sorry. Maar geloof niet alles wat je hoort.’

Enerzijds was ik opgelucht door dit antwoord. Misschien was dit inderdaad niet waar.
Anderzijds wilde ik nu echt wel de waarheid kennen over Roan…

---------------------------------------------------------------------------------------------

TADAHHH nu weten jullie waarom die tante Roan op facebook heeft :p

Hij is dus niet de lang verloren zoon van Rosa of zo xd

Maar het kon natuurlijk wel... Ach ja, wat vonden jullie ervan? Persoonlijk vond ik dit best een moeilijk hoofdstuk om te schrijven :s

Opgedragen aan Charlotte omdat ze me geholpen heeft met dit verhaal :)