Ruh parçam (girlxgirl)

Mavi

       Ben mavi , hanzade ailesinin biricik kızları. Biricik diyorum çünkü hanzade ailesinin tek çocuğu olarak hayatım her zaman el üstünde tutularak geçti. İzmir'in güzel sahillerinden birisinde koşarken kulağımda kulaklığım ile modum her zaman ki gibi yüksekti , rutin sporumu yaparken mutluydum çünkü lise son sınıftayım ve seneye istediğim üniversiteye gidip hayallerime bir adım daha yaklaşacağım. Hayalim ne mi ? Hayallerime dalmışken güzel müziğimi ve ritmimi bozan babamın telefonu ile kendime geldim , kendileri Hakan Hanzade izmir'in ünlü şeflerinden olur, telefonunun ikinci kez çalmasından hoşlanmaz bu yüzden hemen cevap verdim.

-Mavi nerelerdesin? Yine kimseye haber vermeden çıkmışsın.

-Evet babacığım herkes uyuyordu bende spor yapmak için çıktım. Kızdın mı? ( babacığımııı bilerek uzun tuttum ki kızmasın)

- Ben sana ne zaman kızabildim ancak eve gelmen lazım önemli bir durum var.

Ne kadar sorsam da bir cevap alamadım babamın bana en son doğum günümde aldığı ve daha yeni ehliyetimi aldığım motoruma atladığım gibi eve gittim, aslında spor sonrası her zaman yolun sonunda olan ve üyesi olduğum spor salonunda duş alır öyle dönerdim ancak babam önemli bir durum dediği için eve hemen dönme ihtiyacı hissettim.

İzmir'in önde gelen ailelerinden olduğumuz için evimiz hatırı sayılır derecede geniş bir arazi üzerinde kurulmuş küçük bir saray diyebilirim. Annanem Pamuk'tan anneme kalan mal varlıkları ve babamın ailesinden gelen mallar ve babamın uzun yıllar çalışarak elde ettikleri ile rahat bir hayatımız var. Tek çocuk olmanın verdiği rahatlığı ve lüksü her zaman son raddesine karşı kullanmaktan hiç çekinmiyorum bu yüzden.

Eve vardığımda giriş kısmında tanımadığım birkaç araba gördüm ,yaklaştığımda sosyal hizmetler yazdığını gördüm ve kafam karıştı. Bizim ne işimiz olabilirdi ki böyle bir kurum ile. Hızlı gelmenin verdiği ve spor sonrası bitik halim ve kırmızı yüzümle kapıyı çaldım. Kapıyı hizmetçimiz ceylan açtı, ceylan abla ben doğduğumdan beri yanımızda olan ailesini doğuda kan davası yüzünden kaybetmiş ve babamın himayesine aldığı küçük bir kızdı. Bir nevi ablam gibi olsa da bana her zaman saygıda kusur etmez.

-Buyurun Mavi hanım

-Ceylan neler oluyor ?

-İsterseniz içeri buyurun durum biraz karışık.

-Korkutma beni birisine bir şey mi oldu?

-Oldu efendim ama.... 

Dedi ve içerden hararetli sesler duymam bir oldu. Babamın yükselen sesini duydum içerde uzaktan görebildiğim bir adam ve sırtı yine bana dönük upuzun kahverengi ve dalgalı saçlı benim boylarımda bir kız vardı. Anlamayan gözlerle onlara yaklaştım. Kızın sesi çıkmıyordu görevlinin  "Hakan bey bu olmaz bunu yapamam işimden olurum" sözlerini duydum , kızınsa başı yere eğilmişti bir nedenden ötürü üzgündü anlamıyordum. Babamın son sözleri "Manolya artık burada bizimle kalacak  bitti ben gerekli tüm izinleri hallederim o artık benim himayemde" sözleri ile odaya dalış yaptım tüm gözler bir anda bana döndü.

Ama o gözler ........