A.Ş.K.

3.Bölüm

Laralarla birkaç mağazayı daha dolaştık. Hepimiz çok yorulmuştuk. Yarım saat sonra evlerimize gitmek için alışveriş merkezinden ayrıldık.
--------------------------------------------------------------------------------------------
Eve geldiğimizde annem uyumak istediğini söyledi ve odasına gitti.
Yarın babamın cenaze töreni vardı. Bir sürü yakınımız da orada olacaktı bizim için.

Annem odasına gittikten beş dakika sonra ben de kendi odama gittim. Hiç uykum yoktu. Yatağa uzandım ve müzik açtım ama annemin duymaması ve uyuması gerektiği için kulaklıkla dinledim.

Biraz yattıktan sonra kütüphanemden rastgele bir kitap seçtim ve okumaya başladım. Çok etkileyiciydi. İki tane kanser hastasının, bir destek grubunda birbirlerini bulup aşık olmalarının öyküsü.

Sonu biraz kötü de bitse, tabi bide ağlamaktan gözlerim şişmiş olsa da kitabı bitirdim.

Acaba saat kaç oldu diye bakmak için yatağımın yanındaki masanın üstündeki telefonu aldım. Zaman ne kadar çabuk geçmişti?? Ben kitap okurken kendimi kaybediyordum. Bir sonrakine alarm kuracağım!! Bu ne yaa saat 5 olmuş.Sadece 4 saat uyuyabilirim. Tabi annem izin verirse olur o da. 'Bütün gece neden uyumadın da şimdi uyuyorsun?' diyebilir sonuçta.

Susadığımı hissettim ve mutfağa gitmek için merdivenlerden aşağıya inerken salonun aydınlık olduğunu gördüm. Güneş bu kadar erken bir saatte doğmadığına göre biri ışıkları yakmıştı. Kim diye bakmak için biraz ilerledim. Ama yalan yok çok korkmuştum. Zaten geceleri evde tek başıma dolaşamayan biriyim. Küçüklüğümden beri. Korkuyorum işte, ne yapabilirim?

Annemi en son odasına giderken görmüştüm. Bu saatte neden uyanmış olabilirdi ki?

Salonun içine doğru ilerledim ve annemi koltukta ağlarken buldum. Yine ne olmuştu acaba?

Yanına oturdum ve elimle göz yaşlarını sildim. 

''Anne neden ağlıyorsun? Hani birbirimize güçlü olacağız diye söz vermiştik. Unuttun mu?'' dedim. Neden cevap vermiyordu? Çok üzülüyordum, farkında değil miydi? Yanında olmaya çalışıyordum. Benim de babamdı. Ama şu andan itibaren yapabileceğimiz bir şey yoktu. Tek çare alışmaktı.

Belki de bir süreliğine evden uzaklaşmalı, tatile falan gitmeli veya başka bir yerde kalmalıydık. Yarın bu konuyu Filiz Teyze'yle konuşmalıydım. Ben annemi tek başıma ikna edemezdim, o bana yardım ederdi. 

Annemin konuşmayacağını anladım ve koltukta ona daha çok yaklaştım. Elini tuttum. Yanında olduğumu bilmesi gerekiyordu. Hiç bir şey demedim ve arkama yaslanıp gözlerimi kapattım. Onun da benden sonra aynı şeyi yaptığını hissediyordum. Uyuyacak, unutacaktı.

---------------------------------------------------------------------------------------

Sabah uyandığımda annem yanımda değildi. Her yerim ağrıyordu. Kim dediyse koltukta uyu diye.

Yattığım yerden kalktım. Odama gidiyordum ama karşıma annem çıktı. Beni çok şaşırttı. Mutlu görünüyordu. Artık o da benim düşündüğüm gibi düşünmeye başlamıştı demek ki. Giydiği kıyafetin renginr kadar her şey mutlu olduğunun göstergesiydi.

Gülümsedi ve yanımdan gitti, ben de odama girdim. Dün Laralarlayken aldığım siyah elbiseyi giydim ve hafif makyaj yapıp annemin yanına gittim. Mutfaktaydı. Kahvaltı hazırlıyordu. Ben de ona yardım ettim. Gerçekten bir günde bu kadar değişim beklemiyordum. Abartmıyorum. Gerçekten tuhaf.

Kahvaltımızı yaptık ve Laraların gelmesini bekledik. Annem tek başına gitmek istemediğini söylemiş ve Filiz Teyze'ye onunla birlikte gelip gelemeyeceğini sorduğunda Filiz Teyze hemen kabul etmişti.