O gece, o yağmurlu gece, herkes günahkardı.
O gece ölen bedenin yanında ölen ruhlar da olacaktı.
O gece hissizdi, birileri ölürken hislerin saklandığı bıçak kör kalplere saplanacak, gece his kaybından ölürken kör kalpler ağır bir hissiyatın içinde...
Yalancı kış güneşi, Aldatan kar taneleri... Ve biz, Aldanan kış gülleri... Eritirken ruhumuzu yalancı akşam güneşi, Usulca donmayı bekleriz bir akşamüzeri...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yaşamak, kışın açan güneşin altında filizlenen çiçeğin boşa çabası gibiydi. Ne kadar uğraşırsan uğraş, sen o yalancı güneşe aldanıp ne kadar dallanırsandallan bir bakmışsın her şeyin başladığı noktaya geri dönmüşsün. Yalancı bahar aldatmış seni.
Okış güneşine aldanıp yol alırsan bir bakmışsın güneşin kıvrımlı kolları arasından akan kar taneleri senin umutla filizlendirdiğin dallarını delerek tüm hislerinin katili olmuş. Hayat buydu işte. Hayat buysa eğer biz ne o kış güneşine ne de kar tanelerineinanmalıydık.
Gökyüzünün şeffaf teninin arasında tüm ihtişamı ile parlayan kış güneşi biraz sonra kar fırtınası doğuracak gibi sinsi bir şekilde kollarını tüm şehre sardığında o güneşe aldanıp filzilenen çiçek, her şeyden habersiz biraz daha dallanıyordu. Az sonra dallarının katili olacak olan güneşe aldanıyordu. Ve hiç ummadığı anda şehre inen kar taneleri çiçeğin yapraklarına bir kurşun gibi çarpıp delinmesine neden olurken, çiçek kendini olabildiğince saklıyordu ve bu şehirden birisi daha izlerini bırakıp ayrılıyordu.
Hayat buydu ya; sen izlerini bırakıp gidersin lakin ölünce bile seni rahat bırakmaz, o izlerin görükmesin diye üzerine ummadık bir zamanda kar tanelerinin ince kollarını örter, sen kendini gösteremediğin süre boyunca da o kar seni o şehre gömerdi. Hem de bıraktığın izlerle birlikte.
Kar yağıyordu, belki de birisinin bıraktığı son izleri de gömmek için...
Gözlerim Kasım ayına ait güneşin geride kaldığı gökyüzündeyken gri bulutlar tüm şehri kaplamıştı. Güneş bir adım geriye çekilmiş, görevini kar tanelerine bırakmıştı. Kar yağıyordu ve bugün bu şehirde belki de milyonlarca iz, kar altında kalacaktı. Bir ölü gibi. Bir ölü gibi sesini duyuramayacak ve o soğuk kollu karın altında saklanan gerçekler donup kalacaktı.
