Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
LABINGWALO ᜎᜊᜒᜅᜏᜎᜓ LIHIM NA SUMPA NG ISANG SARIMAW
NARANASAN mo na bang abutin ng bagyo sa labas ng bahay? Like sobrang bigat ng suot mong damit dahil basa at dumudikit pa sa balat mo. Pagkatapos ay ang hirap huminga dahil sa malakas na hangin at ulan? Then suddenly, dadaan ang mata ng bagyo. Biglang titila at tatahimik ang paligid. That's what I felt at this moment. Wari'y naghihintay lamang na dumating ang kalahating bahagi ng bagyo, ng panibagong unos, na hindi pa pala tapos ang gulong ito.
I kept my stares at him sa kabuuan ng paghakbang ko. Hindi ko inalis 'yun hanggang sa maglapit kami ng at least isang dipa.
Hindi siya makatingin sa akin ng diretso. Pagala-gala ang mga mata niya sa paligid na parang batang napagalitan ng teacher. Nakasuksok sa bulsa ng kaniyang pantalon ang mga kamay niya. Nakapagpalit na siya ng simpleng T-shirt kaya mas nakita ko ng maayos ang mga tattoo niya sa balat. Nag-iisa lang kasi ang paborito niyang itim na jacket na nasaksihan kong mawasak kahapon.
"Who are you waiting for?" basag ko sa katahimikan. Mataas ang tirik ng araw. Ni hindi umiihip ang hangin. Parang nakatigil ang oras ng sandaling iyon. "Simm," tawag ko sa kaniya. Pinahalata ko ang inip ko.
Sa wakas, napunta rin ang titig niya sa akin. Magta ang mga mata niyang salo ng malalaking eyebags. Parang 'di siya natulog ng limang araw. Magulo rin ang buhok niya at nagsisimula na ring lumago ang bigote at balbas niya.
Maging ang katabi niyang si Elmo ay bagsak ang mukhang 'di ko maipinta. Sinubukan niyang sumalo sa Master niya. "A-Ate—"
"'Di ikaw ang tinatanong ko."
Napalunok siya ng laway at napayuko. Alam ko. Medyo harsh pero kailangan kong gawin.
"We're waiting for you," sabi ni Simm sa napakababang tono.
"What for?" mataray kong tugon.
"A-Are you okay now? Wala na bang masakit sa katawan mo?"
"Why do you care?"
Tumahimik siya ng ilang segundo. Narinig ko ang malalim niyang paghinga bago niya sinimulan ang pagpapaliwanag. "We belong to the same club, remember?"
"Stupid!" Nagulat silang dalawa sa pagsigaw ko. "Hanggang ngayon, iyan pa rin ang iniisip mo? Simm! Ilang beses na akong muntikang mamatay. And I owe my life from you for saving me more than once. Pero—" May bumara sa lalamunan ko. Hindi ko na lang namalayang tumutulo na ang luha ko.
Lalapit sana si Elmo para aluin ako pero iniharap ko ang palad sa kaniya para pigilan siya. I don't want to be consoled anymore. Walang lambing na makapipigil sa akin para sabihin ang gusto kong sabihin. Napasinghot pa ako dahil bigla akong sinipon bago ipinagpatuloy ang sasabihin.
"I'm not mad for not telling me why you kept on saving me . . . or the fact that you tried to be a friend because of your selfish reasons. Simm, hindi ako galit doon. Kung sinabi mo lang sa akin, willing ako. You know what really hurts more? To know the truth from someone else while you keep on lying in front of my face."
