Φοβού την διευθύντρια

Κεφάλαιο Όγδοο/part 3

Βερολίνο

Βρισκόμασταν μπροστά από το κτήριο του κοινοβουλίου. Η ματιά μου είχε σχεδόν μαρμαρώσει και στην καρδιά μου ένιωθα έναν κόμπο θλίψης, ανάμεικτο με φόβου. Όπως μου εξήγησε ο Ρούντολφ ακόμη και η λέξη ΄΄Ράιχστανγκ΄΄ ήταν ταμπού για κάποιους που προτιμούσαν να το αποκαλούν ΄΄Μπούντεστανγκ΄΄. Ο γυάλινος θόλος του σου πρόσφερε μία δωρεάν θέα, διαθέτοντας διάφορα πατώματα προκειμένου να κοιτάξεις, την κυβερνητική κυρίως, γύρω περιοχή, μα και την Πύλη του Βρανδεμβούργου. Το χιόνι έπεφτε πυκνό, αέρας δεν φυσούσε, έτσι η μαγεία της χιονόπτωσης ήταν ορατή σε όλο της το μεγαλείο.

«Η ιστορία που τόσο σε θυμώνει, είναι λυπηρή ούτως ή άλλως. Κάνοντας έναν απολογισμό και απομακρυνόμενος από τα χρόνια εκείνα, λίγο πολύ καταλαβαίνεις πως είχαν όλοι ένα μερίδιο ευθύνης. Ο τρελός δικός μας δικτάτορας και η ρωσική φρικτή αρκούδα, ήταν το ίδιο αδίστακτοι. Όταν πια χιλιάδες είχαν χαθεί και από τις δύο πλευρές, όταν οι Σύμμαχοι έκαναν γαργάρα την φρίκη των στρατοπέδων με τον Εγγλέζο πρωθυπουργό να αδιαφορεί πλήρως και άπαντες να αρνούνται να πιστέψουν την ύπαρξή τους θεωρώντας τα προπαγάνδα, αντιλαμβάνεσαι τότε πως η ευθύνη βάραινε τους πάντες. Κάποτε η πόλη μου ισοπεδώθηκε, κάποτε οι Ρώσοι τσαλαπατούσαν κάτω από τις ερπύστριές τους φάλαγγες προσφύγων ως αντίποινα. Ο κόσμος κρίθηκε σε μία τιτανομαχία. Κάποιοι την είχαν επιλέξει, κάποιοι όχι. Το αποτέλεσμα είναι ίδιο όμως. Εκατομμύρια νεκροί παγκόσμια, κάθε χώρας και κουλτούρας. Ανεβαίνοντας εδώ, σε αυτό το ιστορικό σημείο, εγώ ως Γερμανός ορκίστηκα πως ποτέ δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου να δεχτεί κάτι παρόμοιο. Το ίδιο έχουμε αποφασίσει και πολλοί άλλοι. Κοίτα μπροστά, κοίτα τον ορίζοντα και ευχήσου το μόνο πράγμα που θα πέφτει από τον ουρανό να είναι οι μοναδικές νιφάδες και οι σταγόνες της ανοιξιάτικης βροχής. Το παρελθόν πέθανε. Κοίταξε πια την πόλη γι' αυτό που είναι. Πολύπαθη και αυτή όπως κάθε πόλη της Ευρώπης, κρύβοντας στα σπλάχνα της το καλό και το κακό» τελείωσε και παρατήρησα πως οι γύρω που τον άκουγαν ήταν έτοιμοι να χειροκροτήσουν.

«Και να σκεφτείς πως την ξενάγηση την κάνεις δωρεάν. Μήπως θα πρέπει να αλλάξεις επάγγελμα ξανά ή να το συμπεριλάβουμε στις επιπλέον υπηρεσίες;» τον πείραξα και γέλασε.

Βγαίνοντας και παρά το τσουχτερό κρύο, περπατήσαμε μέχρι την Πύλη και από εκεί στο μνημείο των Εβραίων που τόσο άδικα βρήκαν φρικτό θάνατο. Αν υπήρχε κάτι που συνειδητοποίησα, ήταν πως αυτή η πόλη δεν κρυβόταν πίσω από το δάχτυλό της. Προσπαθούσε άλλοτε με διακριτικό τρόπο και άλλοτε με απόλυτη σαφήνεια, να σου δείξει όλα όσα φρικτά συνέβησαν με πρωταγωνιστή το τρίτο Ράιχ, όπως για παράδειγμα ήταν η Τοπογραφία του Τρόμου. Εκτεινόταν γύρω από κτήρια αλλά και μέσα σε αυτά, που κάποτε στέγασαν το αρχηγείο της Γκεστάπο και των Ες-Ες, ενώ πρόκειται για εκθέσεις προσωρινές ή διαρκείς. Ο Ρούντολφ δίπλα μου είχε ελαφρώς χλομιάσει, μιας που το είχε επισκεφθεί άλλη μία φορά με τους γονείς του παλιά και τον αδερφό του, σε μία προσπάθεια να τους διδάξουν τη σκληρή και ανεπανάληπτη ελπίζουμε ιστορία. Ευτυχώς δεν πλήρωνες για να το επισκεφτείς, αλλά μάλλον θα έπρεπε να σε πληρώνουν εκείνοι για όλη τη ψυχική οδύνη. Εκεί έξω, υπήρχε και ένα κομμάτι του τείχους του Βερολίνου ώστε να μπορούσα μετά να χτυπήσω το κεφάλι μου με την ησυχία μου, ή να έβρισκα μία γωνίτσα για να κλάψω.