Φοβού την διευθύντρια

Κεφάλαιο Ενδέκατο/ part 2

Στην ζωή μου δεν έχω παρακολουθήσει με μεγαλύτερη ευλάβεια άνθρωπο να μιλά στο τηλέφωνο. Σε κάθε δευτερόλεπτο, ο Ρούντολφ καταριόταν στα γερμανικά και ο Φρίντριχ από δίπλα είχε αλλάξει εκατό χρώματα. Τα νέα μάλλον, ήταν πιο μαύρα και από την πίσσα των πλοίων. O Ρούντολφ έμοιαζε να χλομιάζει ολοένα και περισσότερο, μέχρι που τελικά έκλεισε το τηλέφωνο και έμεινε να κοιτάζει το άπειρο για μερικά δευτερόλεπτα. Δίπλα του ο Φρίντριχ παρέμεινε σιωπηλός, βυθισμένος σε έναν αδιόρατο πόνο, ψελλίζοντας και εκείνος με τη σειρά του μερικές κουβέντες στα γερμανικά. Μονάχα ο Μάρκος φαινόταν να καταλαβαίνει έστω και ελάχιστα.

«Συνένοχος σε όλο αυτό ήταν ο διοικητής της αστυνομίας μας» ξεκίνησε ο Ρούντολφ και κάρφωσα το βλέμμα μου στο δικό του «Δεν είναι όμως μόνο αυτό, είναι και πολλά άλλα. Καλλίστη, πολύ φοβάμαι πως θα πρέπει να πας μονάχη σου στο γραφείο. Θα στείλουμε όμως κάποιον να σε προσέχει και να σε γυρίσει σπίτι σου» μου είπε δίχως σχεδόν να με κοιτάζει.

Όλη αυτή η κατάσταση ολοφάνερα τον άγχωνε. Το παρελθόν του είχε χτυπήσει αλύπητα την πόρτα, το ίδιο και η κρίση πανικού που ελλόχευε να βγει από τις σκιές. Αυτή τη φορά όμως δεν θα της το επέτρεπε. Θα στεκόταν στο ύψος των καθηκόντων του. Έπρεπε να το κάνει. Μέσα στον πανικό του θυμήθηκε πως είχε εκείνο το χαρτάκι ως στοιχείο μαζί του. Πάλι καλά που δεν το είχε αφήσει στο γραφείο του στο τμήμα. Ευτυχώς για εκείνον δεν είχε μοιραστεί κάθε του σκέψη με τον διοικητή. Αυτό όμως που τον άγχωνε ακόμη περισσότερο ήταν ο Γιοχάννες. Ο φίλος του ήταν τραυματισμένος ακόμη και σχεδόν ολομόναχος απέναντι σε μία σοβαρή υπόθεση. Γι' αυτό έστειλαν εκείνον και τον Φρίντριχ στην Ελλάδα, ειδικά τον συνάδελφό του που είχε άμεση σχέση με τον Τόμας. Με τρόπο τον κοίταξε. Τα μάτια του Φρίντριχ είχαν βουρκώσει ενώ έκρυψε το πρόσωπό του στις παλάμες του. Τρέμοντας έριξε μία πλάγια ματιά στον Ρούντολφ.

«Τώρα μπορούμε να μιλήσουμε ανοιχτά» του είπε και εκείνος ένευσε θετικά. Ο γόρδιος δεσμός είχε λυθεί.

«Τον υποψιαζόσουν, έτσι δεν είναι;» ρώτησε ο Ρούντολφ.

«Τον Τόμας; Ναι, φυσικά. Τον διοικητή μας όχι. Ωστόσο, τελευταία είχα ξεκινήσει να απορώ με όλα όσα γίνονταν και για τον άνθρωπο-αράχνη που κατόρθωνε να τσακώνει κάθε μας απόφαση. Όταν βάλθηκα να αναζητώ το παρελθόν του Τόμας, ήθελα να φτάσω στο σημείο να ξεσκεπάσω τον Έριχ, μα δεν πρόλαβα καθώς με μετέφεραν εδώ» του είπε και ο Ρούντολφ κάρφωσε τα μελή του μάτια στα δικά του.