Until the right time

Chapter 8

 "Kasama"

____________

(Gavin's POV)

Baket masaya kayo?

Andaya ng mundo, bakit ako lang yung nagdurusa nang ganito? Hindi ko naman ginusto 'to. Insecurities, Anxiety, Lungkot, loneliness. Yan lang ang nararamdaman na meron ako.

Pinagmamasdan ko ang repleksyon ko sa salamin dito sa kwarto ko. Madumi yung kwarto ko at wala na din akong pake dun. Wala namang ibang papasok dito kundi ako. Hawak ko ang isang babasaging baso na may lamang tubig habang pilit kong hinahabol ang aking hininga. 

 "Kumain na tayo" rinig kong boses ni Dad sa labas ng room ko. Hindi ako ang kausap niya dahil may iba pa atang tao sa labas ng room ko. Nandun sila at alam kong nandoon din ang kapatid kong si Gavin. Gavin is their favorite son kase siya....tanggap siya ng society. Normal siya e, normal na ipinanganak. Ako may sakit na iniintay kung kelan ba ako tatanggapin ng mga tao.

"Anong sakit mo Amirah?" rinig kong tinig ni Mom. May iba pa atang tao sa labas.  Medyo tumagal bago makasagot si 'Amirah' daw

"Fainting Syndrome po"

Nanlambot ako sa kinatatayuan ko at muntik ko nang mabitawan ang basong hawak ko. Muli kong tiningnan ang namumula at mangiyak-ngiyak kong muka sa salamin. Parang huminto ang mundo ko nang marinig iyon. Tila isang....himala

Gusto ko ulet marinig na sabihin niya muli ang sakit niya. Rinig ko ang katahimikan sa labas matapos mabanggit ang sakit na meron siya. 

Tumayo ako at humiga sa kama ko while facing the ceiling. Sana pwede akong lumabas ng kwarto para makita siya. Sana pwede ko siyang makilala. Sana makilala kita Amirah para manlang may maramdaman akong kasama.

 -Past-

"Hindi ka pwedeng lumabas ng kwarto mo kapag may tao sa office, hindi ka rin pwedeng umalis ng 5th floor ng ospital na ito, maliwanag?!" sigaw saakin ni Mom saakin. Galit siya sakin kase tumakas ako ng room para kumuha ng pagkain sa kitchen ng ospital

"o-opo, Mom" Hikbi ko

"Ikinahihiya kita Gav, doctor kami pero ni-isa wala akong alam diyan sa sakit na meron ka. Hindi ko na alam kung anong gagawin ko sayo kase wala namang gamot sa sakit mo" alam kong nandidiri si Mom sa mga sinasabi niya ngunit alam 'kong may lungkot at hinanakit padin sa kanya.

🔅🔅🔅🔅

"I'm Gavin" Pag papakilala ko sa isang babae. Familiar siya kase siya yung babaeng nakita ko noon sa kitchen ng ospital habang nakuha siya ng tubig

"I'm Amirah" ngiti niyang sabi habang hawak-hawak ang  metal na may nakasabit na dextrose

Those simple gestures and that wonderful name makes me hopeful. So... she's the  girl behind my door? S'ya ba yung babae kanina na nakwentuhan ni Mom and Dad?

Siya yung may sakit na katulad nung akin. she, she's Amirah

"If I'm not mistaken, You're the girl na pumunta sa kitchen para kumuha ng mainit na tubig last time, right?" I asked cause I'm not yet sure about it. Nakita ko pa ang pagdududa niya na animo'y nagtataka na may nakakita pala sa kanya hahaha cute.

"hmmm...yeah haha it might be me" nahihiya niyang sabi

ilang sandali pa ay napatanong siya "Ba't ka nga pala nandito sa ospital? pati ang pag kakaalam ko ay walang ibang pasyente dito sa 5th floor?" I hate this question cause it might be look so weird or something na kakaiba. Hindi ko naman masabing ikinulong ako dito kase baka katakutan niya agad ako.

"May sakit ako.. pati...may pasyente din sa 5th floor"  muntik na akong sumablay kaya itinuon ko ang tingin sa sahig. Ayokong magduda siya.

Nawala din bigla ang topic na iyon simula nang ibahin namin ang usapan. Sandali pa kaming nag kwentuhan hanggang sa makarating kami sa usapang hindi ko inaasahan ikalulungkot ko nang lubos.

"Nope, I'm just saying that...minsan kailangan mo ding subukan yung mga bagay na bago para sayo just to learn from it. Minsan kailangan mong I-sacrifice yung comfort zone mo in-order to grow. Tatanungin kita, Gusto mo bang manatili sa ospital na 'to habang buhay?" Litanya ko. Litanyang hindi ko akalaing masasabi o maitatanong ko sa iba. Mga litanyang...hindi ko mai-apply sa sarili ko.

maya-maya ay nagpaalam na din ako. Hindi ko sinabi kung ano ang sakit ko, hindi ko din sinabi kung saan ang room ko. May tamang oras at araw naman para doon at hindi pa yun ngayon. Siguro pagnagkaroon ako ng lakas ng loob ay masasabi at madadala ko din siya doon. 

Sa ngayon, kakaibiganin ko muna siya. Sapat na malaman na hindi ako nag-iisa.