Candy, een nieuw meisje

1. Het begin van een nieuw leven

''Wat? Mag ik... terug?'' vraag ik vol ongeloof. Is dit echt waar? Gaan ze me terug sturen naar de aarde? ''Ja, lieverd. Je hebt zelf gezien hoe het daar aan toe gaan. Dit is niet wat jouw actie als doel had, of wel?'' vraagt ze, terwijl ze een boek door bladdert. Ik kijk haast schuldig naar mijn schoenen. Het klopt, het gaat er afschuwelijk aan toe daar beneden. Dat was niet wat ik wou. Ik wou vrij zijn. ''Precies lieverd. Nou, je weet dat ze allemaal in hetzelfde ziekenhuis zitten. We sturen je daar naar toe. Zodra je wakker wordt, ben je je geheugen half kwijt. Er moet een schriftje in de buurt zijn waar alles staat wat je moet weten. Nou, succes lieve Candy''. Ik kijk haar recht aan. Ik ben bang. Ik weet nog heel weinig van mijn leven op aarde, ik weet alleen dat het afschuwelijk was. Ik weet alleen nog de laatste gedachten van mijn dood.

Ik denk aan Poekie. Poekie, dat kleine lieve poesje dat er altijd voor me is geweest. Zijn mooie, groene ogen die me altijd opwachten. Om mij de warmte en liefde te geven die ik nodig had in mijn leven. Hij zal nu veilig zijn. Dat briefje aan zijn rug blijft wel zitten, iemand zal hem wel vinden. Hem beschermen, net zoals ik deed. Mijn handen trillen in de zakken van mijn vest. Niet van de kou. Maar van wat ik van plan ben. Ik heb er al langer over nagedacht. Iedereen zal blijer zijn. Op school is er geen aandacht treskter meer. Mijn pleegouders kunnen rustig verder drinken, zonder dat kind boven. Iedereen zal blijer zijn. Het spoor is schoongemaakt, en er rijden alweer treinen overheen. Ik loop er rustig langs, ondanks mijn zo verzwakte lichaam. Ik heb mijn muziek weer op. Jankliedjes, maar ze maken me niet meer rustig. Ze beschrijven mij. Hoe ik nooit liefde kon vinden, hoe ik mishandeld werd, hoe ik bestoten werd. Ik had hier nooit moeten zijn. Nooit op deze school, nooit op deze wereld. Ik ben alleen maar een stuk verdriet waar niemand meer iets aan heeft. Ik kijk vooruit. Ik zie de Prinsjesbrug al. Er raast een trein onder, steeds verder weg van mijn bereik. Sterk loop ik door naar de brug, terwijl nare gedachtes mijn hoofd vullen. Sletje, dat is wat ik ben. Een vieze slet die beter weg kan. Ik denk aan iedereen, die nu blijer zal zijn. Ik stap de brug op. Het is rustig en koud. Ik loop naar de goede hoogte, en kruip over het muurtje van de brug. Mijn benen bungelen in de koude middaglucht. Ik probeer aan wat leuks te denken. Groep 4. Toen ik en Aya beste maatjes waren. We speelden spelletjes, aten lunch samen, renden samen rond. We waren zo extreem blij. We wisten niet wat daarna zal gebeuren. Katie en Mark kwamen op school. Namen me van haar weg. Ik hoor een trein aankomen. Zuchtend zet ik me schrap voor het einde. Het einde van Sletje. Over minder dan een paar seconden ben ik op een veilige plek. Met mama, en papa. Ik duw mezelf van de brug, en landt op het spoor. Ik sta op, het felle licht van de trein schiet achter me vandaan. BOEM. De trein slaat hard in op mijn lichaam. Ik voel er niks van. Sletje is dood. Candy is dood.

Ik kijk voor misschien wel de laatste keer naar mijn mentor. Ze haalt een ketting uit een doosje, en hangt het om mijn nek. De ketting heeft paarse en roze kraaltjes, perfect verdeelt. ''Als je met Hannah, Loïs of Lisha wil praten, haal je er een roze kraal vanaf. Als er iets mis gaat, en je hebt dringend hulp nodig, haal je een paarse kraal vanaf. Nu, ga.'' Ik glimlach voor de laatste keer naar mijn mentor, als ik mijn beeld wazig zie worden. Stukjes van mijn herineringen van hierboven beginnen te verdwijnen, behalve van de laatste woorden van mijn mentor.

Als je met Hannah, Loïs of Lisha wil praten, haal je er een roze kraal vanaf. Als er iets mis gaat, en je hebt dringend hulp nodig, haal je een paarse kraal vanaf. Nu, ga.