Candy, een nieuw meisje

15. Ruzie bij het avondmaal

Met zijn en mijn bord in zijn handen komt Lars naast me zitten. ''Dank je wel'' zeg ik glimlachend naar hem. Mark komt al snel met zijn eigen bord, en Katie met die van haarzelf en Aya. Al snel zitten we allemaal, rustig te eten. Op gesmak en bestek dat tegen borden klinkt is er geen ander geluid aan de tafel. Om ons heen is er wat onrustig gefluister. Snel kijk ik even om me heen. Veel patienten kijken me vreemd aan. Een paar tafels van me vandaan zie ik Christiaan zitten. Hij ziet er vreemd bekend uit. Ik sta op en begin zijn richting op te lopen, als Lars mijn pols vast grijpt. ''Waar ga je naartoe?'' vraagt hij bezorgd. Iedereen om me heen kijkt me nieuwsgierig aan, waar ik de zenuwen van krijg. ''Ik ga even naar mijn pleegvader'' zeg ik, een beetje vluchtig. Zijn grijp verzwakt, en zijn ogen worden wijder. Ik trek voorzichtig mijn hand los, en druk hem tegen mijn borst. ''W-weet je dat zeker?'' zegt hij stotterend. Verbaasd kijk ik hem aan. ''Je klinkt alsof hij een moordenaar is. Ik wil meer over hem weten'' zeg ik, en ik loop verder. Als ik zijn tafel benader, heft Christiaan zijn hoofd op. Hij kijkt me aan alsof ik een engel ben of zo iets. Met een zachte lach op mijn gezicht kom ik naast met zitten. ''Hey'' zeg ik, terwijl ik op de bank naast hem neerzak. ''Hoi Candy'' zegt hij met schorre stem. Ik merk nu pas dat ik mijn eten vergeten ben, en ik kijk snel terug richting Lars, Mark, Katie en Aya. Met wilde handgebaren proberen ze me te vertellen dat ik terug moet komen. Wat is er toch mis met mijn pleegvader? Is hij eigenlijk wel mijn pleegvader? Ik kijk geschrokken op, als ik merk dat Christiaan mijn hand zachtjes streelt. ''Gaat het?"' vraag ik bezorgd. ''Ja hoor, ik heb je gewoon zo enorm gemist..'' zegt hij, nog steeds met schorre stem. Ik zie zijn ogen waterig worden, en snel omhels ik hem weer. Zijn schouders maken schokkende bewegeningen, maar hij snikt niet. ''Maakt niet uit, het maakt niet uit'' zeg ik zachtjes. Ik voel een traan van zijn gezicht op het mijne vallen. Hij duwt zichzelf van me af, en hij begint mijn gezicht te strelen. Opeens vertrekt zijn gezicht van schrik, maar voor ik iets kan vragen, voel ik iemand aan mijn haar trekken. Ik gil het kort uit van de pijn, als ik van het bankje getrokken wordt. Ik land hard op de grond, maar krijg geen tijd om bij te komen. De persoon die me waarschijnlijk via mijn haar van de bank heeft getrokken, klapt me zo hard in mijn gezicht dat ik tegen een andere bank val met mijn hoofd. Er klinken meerdere schreeuwende stemmen. Christiaan schreeuwt er het hardst boven uit, zijn stem vol woede en angst. Mark en Lars rennen op me af, en trekken me overeind. Alles is wazig voor mijn ogen. ''Haar hoofd bloed, haal een zuster'' zegt Lars. Mark staat op en rent van me weg. Ik strek mijn arm naar hem uit, in een poging hem terug te krijgen. Hij mag me niet achterlaten, hij moet terug komen, ik wil dat hij bij me is... Ik heb Mark nodig.. Al snel wordt alles donker voor mijn ogen.

Sorry dat er zo lang geen deel was, heleboel stress, ruzies bladiebladiebla.. Hopelijk is het goed =)