Candy, een nieuw meisje

6. Een onverwacht avondbezoekje

 Mijn ogen schieten open en mijn lichaam veert omhoog. Hijgend van angst en spanning schieten mijn handen langs mijn lichaam. Ik.. ik ben niet geraakt door een trein. Ik heb geen zelfmoord gepleegd, en ik heb de controle over mijn eigen lichaam nog... Opgelucht slaak ik een diepe zucht. Ik merk nu pas hoe bezweet ik ben. Ik plak haast vast aan het dekbed, en mijn kleren aan mijn huid. Met mijn handen strijk ik door mijn haar, en laat mijn hoofd zakken. Het was gewoon een droom... een nare, nare droom. Gosh, waarom moest het zo echt voelen!? Ik til me hoofd weer omhoog, en ik kijk naar het bed van Aya. In het donker kan ik op het bed de vormen van een mens herkennen. Hij, of zij, zit rechtop, met zijn rug tegen de muur. Ik kan hem of haar horen ademen. Het was toch te gevaarlijk voor Aya om hier te slapen? Voor wat als uren voelt, zitten we hier maar, doodstil. ''Ben je wakker?"' vraagt het persoon uit eindelijk. Het klinkt als een volwassen mannenstem. Hij klinkt alsof hij gehuild heeft. ''Mmhmm'' mompel ik binnenmonds, en ik ga ook rechtop zitten. Ik hoor hem moeizaam slikken. ''M-Mooi zo'' zegt hij, een beetje stotterend. Zijn stem breekt een beetje. ''Gaat het wel?'' vraag ik bezorgd, en ik buig me naar hem toe. Hij schud zijn hoofd en verbergt al snel zijn gezicht in zijn handen. Snel sta ik op en leg mijn hand op zijn rug, in de poging hem te troosten. Zijn gesnik klinkt hartverbrekend, als je eraan denkt dat hij waarschijnlijk volwassen is. Onzeker begin ik over zijn rug te wrijven. Hij voelt een beetje mager aan. Hij kijkt op, maar in het donker kan ik zijn gezicht niet zien. ''Wa-wat ben je aan he-het doen?'' vraagt hij met trillende stem. ''Ik probeer je te troosten'' zeg ik, zachter dan hem. Met iets meer zelfvertrouwen wrijf ik over zijn rug. ''M-Mij?'' stotterd hij opnieuw. ''Mmhmm'' zeg ik opnieuw binnenmonds. Met mijn vrije hand ga ik langs zijn wangen, in de hoop wat tranen weg te vegen. Ik voel baardstoppels op zijn ruwe wangen. ''Wa-waarom?! I-Ik heb je zo-zoveel pi-pijn gedaan'' zegt hij snikkend. Hij klinkt alsof hij harder kan gaan huilen ieder moment. Ik glimlach en grinnik kort. ''Daar weet ik niks meer van, gekkie'' zeg ik. Hij snikt opnieuw, en ik sla nu beide armen om hem heen. Ik laat mijn hoofd op zijn schouder rusten, en hij doet hetzelfde. Ik voel zijn koude tranen op me vallen, maar ik laat het gaan. Hij lijkt eigenlijk wel op een groot kind. Ik denk dat bijna iedereen in dit ziekenhuis een groot kind is, dat gewoon wat extra hulp nodig heeft. Voorzichtig geef ik hem een kus op het topje van zijn oor, en ga ik verder met wrijven over zijn rug.

''Bedankt, Candy'' fluistert de man na misschien een uur. Hij is allang gestopt met snikken, maar ik durfte hem niet los te laten. ''Graag gedaan'' zeg ik, flauw glimlachend. We schrikken biede op als de deur wordt opengedaan. We laten elkaar los, en kijken naar de doorgang, waar een figuur staat. Een vrouw, met hetzelfde hoedje als de zuster had. ''Christiaan van Dijk, wat bent u hier aan het doen!? Dit is uw kamer helemaal niet!'' roept de zuster boos.