Candy, een nieuw meisje

31. Een gespannen sfeer

Met mijn blik op Eliza gericht zing ik de tekst voor de derde keer. Er is duidelijk iets aan de hand hier. Eliza zingt voorzichtiger, Aya speelt zachter, Katie speelt bozer en Lars speelt moeizaam. Soms kreunt hij, en schudt hij met zijn hand. Hij heeft duidelijk nog pijn. Hij heeft een klein rolletje verband erover laten wikkelen, maar doet er verder niks aan. Volgens mij is hij echt gewond, maar ik zeg maar niks. Ik zing maar alsof er niks aan de hand is, maar de sfeer in de kleine ruimte knaagt aan me. Ik snap half niet meer wat er allemaal gebeurt. Alles op een rijtje zetten lijkt wel onmogelijk. Er is misschien nog niet eens een week voorbij, en er gebeurt al zoveel... Wakker worden uit de dood, aangevallen door God mag weten wie, dat meisje, de aanval vannacht... Me hoofd schiet vol met dat vreemde gevoel. Vreemd, ik heb nog steeds geen idee hoe dat gevoel nou heet. Het lied is voorbij, en met een zucht zak ik neer op een kruk. Me hoofd bonkt een beetje. ''Volgende keer beter'' mompelt Lars haast onverstaanbaar, en Katie geeft hem een woedende blik. ''Nou nou.. als blikken konden doden'' fluistert Eliza, hard genoeg voor alleen mij om het te horen. Ik grinnik kort, en Eliza glimlacht naar me. Ik zie Katie woedend naar ons kijken, alsof ze ons een klap wil verkopen. Ik voel me ongemakkelijk, ik wil niet meer hier zijn. Ik sta op en loop gelijk richting de deur. ''Candy? Waar ga je...?"' hoor ik Aya vragen. ''Buiten. Ben moe'' mompel ik, en ik loop zo snel mogelijk naar buiten. Misschien kan ik met Loïs of Lisha praten. Misschien weten die wat voor gevoel het is.

Ik ren door de gangen richting mijn kamertje en haal de ketting tevoorschijn. Met een klein rukje trek ik een roze kraal ervan af. Hetzelfde mechanisme komt tevoorschijn en dezelfde gloed komt te voorschijn. In de cirkel zit Loïs op de grond, met een gitaar in haar handen. Het ziet eruit alsof ze de gitaar aan het stemmen is. Uit de gitaar springen blauwe sprinkeltjes wanneer ze de snaren aanraakt. Ze merkt me al snel op en glimlacht breed. ''Heey!!'' roept ze vrolijk, en ze zet haar gitaar weg. ''Hoi, hoe gaat het?'' vraag ik met een glimlach. ''Goed hoor, met jou volgens mij niet'' zegt ze peinzend. ''Nou, is dat zo duidelijk?'' grinnik ik. ''Misschien wel, ik zie zo'n beetje alles wat er met je gebeurd daar beneden'' zegt ze met haar armen over elkaar. ''Oh ja? Hoe?'' vraag ik verbaasd. Ze steekt haar wijsvinger even op naar me en verdwijnt dan uit de circel. Al snel komt ze terug met een zwevende bal in haar handen. De bal geeft een blauw licht af, en erbinnen in kan ik mijn eigen rug zien. Als een camera aan de muur. ''Cool hé?"' zegt ze met een brede glimlach. Ik knik en kijk er bewondert naar. Ik kijk even omhoog. Ik kan het nu vragen. ''Loïs, weet jij hoe dat stomme gevoel heet? Het irriteert me al een hele tijd en het laat me niet met rust''. Loïs kijkt me peinzend aan. ''Ik weet waar je het over hebt, maar ik weet het woord niet meer. Ik vraag Hannah of Lisha wel, oké?'' Ik knik met een lach naar haar.

Sorry als er spellingsfouten of zo zijn.. ben een beeeeeeeeeeeeeeeeeeeetje moe en enthousiast voor een live stream straks.