Candy, een nieuw meisje

37. De paarse kralen

Nathalie kijkt van mij naar Mark naar mij. Haar ogen branden als vuur en haar gezicht vertrekt van woede. Haar blik blijft rusten op mij. Mijn buik verkrampt van angst en angstzweet verschijnt op mijn voorhoofd. Dit gevoel komt me bekend voor. ''Jij... Jij...'' brengt ze verslagen uit. ''Jij slet!'' gilt ze nu en ze springt naar voren, over mijn bed. Ik gil en schiet opzij, tegen de muur aan. Ze struikelt maar staat meteen weer op. Ze grijpt mijn hoofd vast en slaat het een paar keer tegen de muur aan. Zwarte vlekken dansen voor mijn ogen, en mijn lichaam lijkt lam te worden. Ik gil het uit. Mark springt op en probeert Nathalie van me af te trekken, maar ze slaat het zo hard dat hij op de grond valt. Ze richt zich weer en sluit met haar handen mijn keel. Als een knijptang sluit ze mijn keel en ik krijg geen lucht meer binnen. Doodsbang probeer ik adem binnen te krijgen, maar niks komt meer binnen. Mijn hoofd wordt snel vuurrood en ik voel alles zwart worden voor mijn ogen. Gaat dit het weer worden? Opeens schiet er iets in mijn hoofd. De paarse kralen! Alleen voor noodgevallen.. Nou dit is er een. Mijn hand schiet naar boven, naar de ketting. Ik trek een kraal eraf, in de hoop dat het een paarse is. Ik hou hem wanhopig voor mijn gezicht. Paars! Er verschijnt een barstje in de kraal waar paars licht uit gloeit. Nathalie kijkt er ook naar en begint verbaasd te vloeken. Opeens barst de kraal in stukken en een fel wit licht vult de ruimte. Snel sluit ik mijn ogen om niet blind te worden. Nathalies gegil vult mijn oren en haar handen laten me los. Met hevige teugen adem ik lucht in. Het licht verdwijnt en ik open mijn ogen. Nathalie ligt op de grond, haar gezicht verborgen in haar handen. Ze gilt nog steeds hevig. Nu van pijn. Vanonder haar vingers vandaan komt rook omhoog. Ik kijk naar Mark. Zijn ogen zijn wagenwijd open en op mij gericht. Hij lijkt wel bang. Een paar zusters stormen binnen en nemen zowel Nathalie als mij mee. Nog steeds probeer ik op adem te komen. Als ik een seconde naar Nathalie kijk zie ik dat haar gezicht ernstig verbrand is.

''Ik lijk wel een hond'' grinnik ik. Ik heb een kraag om mijn nek gekregen om mijn nek te helpen genezen. Ik heb het maar op het nippertje gered. Aya lacht, maar Lars en Katie kijken me emotieloos aan. Nadat ze hoorden dat ik bijna vermoord was, waren ze half overste kop hier naar toe gekomen. Ze zijn maar blij dat ik nog leef, en klagen al een uur over Nathalie. Ze zijn duidelijk woedend op haar. Er klinkt een zachte klop op de deur en Aya doet vrolijk open. ''Oh, hey Mark!'' roept ze blij. Mijn hart maakt een sprongetje. Mark stapt binnen ondanks de blikken van Lars en Katie. ''I... Ik heb het uitgemaakt'' zegt hij, zijn ogen op mij gericht. Hij negeert hun twee duidelijk, wat ik best fijn vind. Ik glimlach zachtjes. ''Das goed van je'' Hij glimlacht lief naar me. Lars en Katie zeggen niks als Mark naast mijn bed neerknielt en zelfs mijn hand vast pakt. ''Candy... wat heb je gedaan? Haar hele gezicht zit vol brandwonden..'' begint hij, maar ik onderbreek hem snel. ''Ik weet het niet Mark. Ik heb geen flauw idee wat daar gebeurde'' lieg ik. Hij kijkt me vreemd aan. Ik heb het gevoel dat ik dit beter geheim kan houden. Het is best vreemd, een ketting die een portaal opent en die blijkbaar mensen levend verbrand.