Candy, een nieuw meisje

11. Omgeroepen

Mark's perspectief :

Samen met Katie en Aya loop ik door de gangen, richting de ontbijtzaal. Candy en Lars zijn nog bij het muzieklokaal, wat muziek luisteren, sinds Candy zich geen enkel lied in de wereld meer kent. We zijn omgeroepen om naar de ontbijtzaal te komen, samen met 2 andere patienten. Lars werd al snel tegengehouden, en gecommandeert dat hij op Candy moet passen door een zuster. ''Waarom denk je dat we omgeroepen zijn?'' vraagt Katie, tijdens het lopen door. ''Ik heb geen flauw idee'' zeg ik mompelend, zonder haar aan te staren. Zou het over Candy gaan? Hebben we ons misdragen? Aya hoest even. Ze heeft haar maskertje af gedaan, en gaat met haar handpalm langs haar mond. ''Mag je die wel af doen?'' vraag ik. 'Nope'' zegt ze lachend. Katie lacht eventjes, en ik kan het niet laten eventjes te glimlachen. Als er even niemand in de buurt is, gaat dat masker ook meteen af.

In de ontbijtzaal staan 2 zusters, één dokter en de psycholoog. Eén van de andere 2 omgeroepen patienten zit er al. Zijn haar zit in de war, en hij ziet er vermoeid uit. Hij heeft veel baardstoppels op zijn gezicht, en hij lijkt erg mager. Samen met Aya en Katie loop ik naar de tafel waar hij aan zit. ''Op wie wachten we nog?'' vraag ik aan één van de zusters. Ze opent haar mond om te reageren, maar wordt onderbroken door vrouwelijk gegil achter ons.. Snel draaien ik, Aya en Katie ons om, en kijken we naar de ingang van de ontbtijzaal. 2 mannelijke zusters slepen een vrouw van 40 naar binnen. Ze heeft vuurrood haar, en is een beetje groter dan dat moet. Haar gegil klinkt angstig, alsof ze denkt dat ze hier vermoord zal worden. ''LAAT ME GAAN!!!! BLIJF BIJ ME WEG, BLIJF VAN ME VANDAAN!!!'' gilt ze oorverdovend. Ik kijk naar de man naast me. Hij gunt de vrouw geen blik, en blijft verdrietig voor zich uit staren. De mannelijke zusters weten de vrouw naar de tafel te slepen en haar naast Aya te zetten. Een van de zusters, die hier al was, haalt uit haar zak een maskertje dat Aya ook heeft. De vrouw stribbelt vol doodsangst tegen, terwijl de zusters haar het maskertje proberen om te doen. ''BLIJF BIJ ME VANDAAN!!! IK BEN NIET GEK, IK BEN NIET GEK!!!!'' weet ze nog uit te brengen voor het maskertje haar geluiden afkappen. Katie en ik kijken elkaar even aan met fronsende wenkbrauwen. We hebben veel gekke mensen hier gezien, maar deze vrouw heeft echt wel iets meegemaakt.