Kaçak Yalancılar

Bölüm 17

Öykü bir an durdu,acaba gerçekten söylemeli miydi?'' Evet'' diye mırıldandı kendi kendine.  Salonda oturan  kızlara baktı. Onlar kendisinden daha masumdular. Kesinlikle evet,onlar masumdu. A ile birlikte ortak çalışmak isteyen oydu,kızlar değil. Derin bir nefes aldı ve içeri doğru hareket etti,salon genişti. Koltuklar son derece moderndi. Koltukların hemen karşısında bulunan büyük ekran televizyonu izleyen kızlara baktı. Gülüyorlardı. Muhtemelen bir komedi filmiydi.  Bunları düşünmek istemedi ve kızlara ürkekçe seslendi ''Kızlar?'' Şebnem,Almilla,Kainat telaşla bekleyen Öykü'ye baktılar. Şebnem gülümsedi ''Öykü neredeydin? Çok güzzel bir film izliyoruz hadi gel.'' Şebnem A'nın mesajından sonra kendini toparlamıştı,kızlar da öyle. Öykü gülümsemeye çalıştı. Ne kadar  becerdiğini bilmiyordu. Koltuklardan birinde yerini aldı. Son derece rahat olan bu koltuk onun vücudundaki gerilimi azaltmamıştı. Kızlar ellerinde mısırla birlikte hem mısırı yiyor,hem de gülüşüyorlardı. Öykü bu anı mahvetmek istemedi. İstemezdi. Ama onlara bildiği her şeyi tam anlatmamıştı. Tekrar derin bir nefes alarak konuşmaya hazırlandı. ''Kızlar.'' dedi ciddi bir tonla. Böylelikle kızlar ona baktı. Öykü biraz durdu. Acaba kızlar ondan nefret mi edecekti? Her şeye hazır gibi konuşmaya başladı '' Benim-benim size söylemem gereken bir şey var.'' bu sefer kızlar filme aldırış etmeden Öykü'ye odaklandılar.  ''Ben,beş ay sonra tekrar sizin evinize geldiğimde bazı şeyleri söylemedim.'' Kızlar bu sefer kaşlarını çattılar. ''Ben ilk önce A'nın kim olduğunu biliyordum ama artık şu an emin değilm.'' Şebnem '' Ne demek istiyorsun?'' dedi. Öykü filme baktı ve sinirle güldü. ''Size güvenemedim, bir kafedeydim,A olduğunu tahmin ettiğim kişiyle tanışmıştım. Ama sanırım A değildi. A olsa zaten mesaj atmazdı.  Sonra bunu size yapamayacağmı düşünerek,eve geldim. Almilla'ya güvenemedim. Herkesten şüpheleniyordum,başka ne yapabilirdim ki? '' Öykü kendini savunmaya çalıştı son cümlede. Şebnem bağırmaya başladı ''Ne yaptın Öykü? Belki de o A dediğin kişiyi bize söylerdin,belki A'yı bulabilirdik! Nasıl yapabildin?'' dedi Şebnem sinirle. Öykü ağlamak istedi. Kainat da aynı öfkeyle ''Peki o A dedğin kişi kim şimdi?'' diye sordu sakin olmaya çalışıyordu. ''Bilmiyorum.'' dedi sessizce Öykü. ''Peki o zaman A olduğunu nereden biliyordun?'' diye bağırmaya başladı Almilla. Tartışmaya dahil olarak. '' Dediğim  gibi sadece A olduğunu söylediler.'' Şebnem kaşlarını çattı ''Kim dedi?'' dedi daha önce hiç bu kadar sinirlenmemişti. '' Ege.'' dedi. Kainat  başını iki yana salladı. ''Hayır.'' dedi. Öykü '' Bu doğru.'' dedi ve durakladıktan sonra ''Özür dilerim.'' diye mırıldandı. Şebnem Öykü kolundan tutarak koltuktan kaldırdı ''Defol git buradan!'' Öykü bu sefer gözyaşlarını tutamadı ''Şebnem,hayır özür dilerim.'' diye ağlamaklı sözlerle söylemişti. Şebnem Öykü'yü itti. Öykü biraz geriye gitti. ''En yakın arkadaşımızdın.  Sen,sen nasıl yaparsın ya? Defol!'' diye bağırdı tekrar.  Kainat Şebnem'in kolunu tuttu '' Şebnem,sakin ol.'' Şebnem bir hamleyle kolunugeri çekti ''Ne demek sakin ol Kainat? Ne yapmış bize güvenmemişmiş.'' dedi dişlerinin arasından. Almilla olayları şaşkınlıkla izliyor ne yapacağını bilmiyordu. Öykü ağlıyordu. En sonunda çıkış kapısını buldu ve dışarı. Şebnem zaten gergindi,bu kadar patlamıştı işte. Kainat ve Almilla Şebnem'i sakinleştirmeye çalışıyordu. Şebnem soluklandı.  Bir barda su içtikten sonra biraz sessizlik sağlanmış oldu. Kimse konuşmadı,Öykü gitmişti. ''Kızlar en yakınımızdaki arkamızdan iş çevirmiş.'' dedi Şebnem. Kainat Şebnem'in omzuna elini koydu ve '' Biliyorum Şebnem ama sence de biraz ani tepiki vermedin mi? Demek istediğim... Öykü pişman olmuş.'' Şebnem sinirli gözlerle Kainat'a baktı.

 ''Bana onu koruma.'' dedi.

                                                                     ---------------

Öykü dışarı çıkmıştı,ne yapacağını bilmiyordu. Hiç A'ya bulaşmamalıydı bile. Bir banka oturmuştu. Denizi seyretti. Maviliğini. Her şey ne kadar güzel duruyordu buradadan.  ''İyi misin?'' dedi bir ses ona. Öykü bu sesin kim olduğunu anlayamamıştı. Ona döndüğünde şaşkındı. '' Sen...sen..'' dedi. Ayaz gülümsedi. Elbette,ondan başka kim olabilrdi ? Öykü'yü bulmuştu yine.  Bankta Öykü'nün yanına oturdu Ayaz. ''Ne işin var burada?'' dedi Öykü sinirlenmemeye çalışarak. ''Sadece yolda yürüyordum ve sen benim karşıma çıktın.'' dedi Ayaz sakince. ''Ne istiyorsun?'' dedi Öykü. '' Ben hiçbir şey istemiyorum  Öykü,sana yardım etmek istiyorum.''