Kaçak Yalancılar

Bölüm 22

Hastanede olmanın en kötü yanı oranın kötü havasını koklamaktır. Beyazlığın içinde hastalar,beyaz duvarlar,beyaz yatak. Sanki diğer renklerle alay ediyormuş gibiydi beyaz. Hastaları sarıyordu.

Koridordan geçenler,serumlar,hemşireler,doktorlar yürüyor,bazıları oturuyor ve sakin olmaya çalışarak ameliyat sonuçlarını bekliyorlardı. Dualar yayılmış gibiydi.

Kızlar çökmüş suratlarla manzarayı izlerken tüm olanların nasıl bu kadar ileri gittiğini düşündüler. Öykü başını duvara yaslamış,sanki ritim tutuyor gibi duvara çarpıyordu. Tüm olanlar kendisinin suçu gibi çökmüştü. Almilla ve Kainat ağlamaktan yorulmuş,sanki çaresiz gibi kıpırdayamıyorlardı

''Şebnem,Şebnem nerede?'' Selim koşturarak sinirle ve hüzünle karışık bir ifadeyle kızların yanına geldi. Sanki hiçbiri konuşamayacak gibi olsa da Kainat cevap verdi. ''Yoğun bakımda,durumu kötü.'' Selim kaşlarını çattı. ''Yoğun bakım mı?'' Selim'in ağzından kelimeler güçlükle duyuluyordu. Selim nefes almakta güçlük çektiğini hissetti ve duvara elini koydu,destek aldı. ''Selim,iyi misin?'' Kainat endişeyle selim'in kolunu tuttu.  Selim başını olumlu anlamda salladı.  Ardından hiç beklenmedik bir öfkeyle Öykü'ye baktı. ''Hepsi senin yüzünden,''  dedi ''Sen olmasaydın ne Şebnem'in ne de diğer kızların başına bir şey gelmeyecekti!'' Selim elini yumruk yapmış,damarları ortaya çıkmıştı. Öykü  titrediğini hissetti. Gözü bir an seğerdi.  Almilla Öykü'nün kolundan tuttu. ''Öykü,bir süre sakinleşsin. Git şimdi.'' Öykü başını Selim'den gözünü ayırmadan salladı ve hızlı adımlarla sağa saptı.

Almilla, Selim'e kaşlarını çattı. İlk defa bu kadar ciddiydi. ''Selim,bu olanlar hiçbirimizin başının altından çıkmadı! Anla şunu. A yaptı. A!'' Selim Almilla'ya baktı.  ''Selim, Şebnem'in sana ihtiyacı var.'' Almilla biraz daha sessiz kalmıştı. Selim Şebnem lafını duyunca başını salladı.

 Selamün aleyküm.Evet,Şu an 2 aydır yazmıyorum ve gerçekten de çok daha farklı olacak birkaç bölüme de final yaparım.

Her neyse,iyi okumalar.