All over the world

Ελπίδα - Φίλιππος (1)

Σήμερα το μαγαζί είχε αρκετή δουλειά. Ετοίμαζε τον έναν καφέ μετά τον άλλον. Προσπαθούσε να είναι ευγενική με τους πελάτες παρ' όλη την κούραση που την κυρίευε. 

Η ώρα πλησίαζε. Από λεπτό σε λεπτό θα πέρναγε από την πόρτα της καφετέριας και θα πήγαινε κοντά της για να παραγγείλει τον καφέ του με χαμόγελο. Πόσο της άρεσε αυτό το χαμόγελο. Πόσο της άρεσε ολόκληρος. Αλλά ήξερε ότι δεν μπορούσε να περιμένει και πολλά. Αυτός ήταν ένα ανερχόμενο αστέρι του ποδοσφαίρου με τις όμορφες θαυμάστριες να κάνουν ουρά από πίσω του. Δεν είχε καμία ελπίδα να του τραβήξει την προσοχή. 

Δύο λεπτά μετά τις δέκα τον είδε να μπαίνει και να την πλησιάζει. Ευτυχώς δεν είχε αναλάβει κανέναν πελάτη εκείνη την ώρα και ήταν διαθέσιμη να τον περιποιηθεί. Ξεκίνησε να ετοιμάζει τον καφέ του πριν φτάσει απέναντι της εκείνος. 

Ακούμπησε τον έτοιμο καφέ στο πάσο την ώρα που έφτασε και αυτός εκεί. Του χαμογέλασε και εκείνος την κοίταξε ερωτηματικά.

<Για μένα είναι;> την ρώτησε στα αγγλικά. Δεν ήξερε ότι και εκείνη ήταν Ελληνίδα. Η μόνη σχέση που είχε μαζί της ήταν ο καθημερινός του καφές.

<Ναι δικός σου είναι. Σε είδα που μπήκες και αφού θυμόμουν τι πίνεις...> είπε αφήνοντας να εννοηθεί η συνέχεια. Εκείνο που του έκανε εντύπωση ήταν ότι του απάντησε στη μητρική του γλώσσα. Η Μελβούρνη είναι γεμάτη από Έλληνες απλά δεν περίμενε η συγκεκριμένη κοπέλα να είναι από την Ελλάδα.

<Ξέρεις ελληνικά;> την ρώτησε με ενδιαφέρον. Ήταν όμορφη κοπέλα και απόρησε που δεν την είχε παρατηρήσει νωρίτερα.

<Ελληνίδα είμαι, οπότε ναι ξέρω ελληνικά.> του απάντησε με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Ήταν η πρώτη φορά που έκαναν μία φυσιολογική κουβέντα και ήταν πολύ χαρούμενη.

<Ενδιαφέρον.> είπε χαμηλόφωνα. <Είμαι ο Φίλιππος.> της συστήθηκε και άπλωσε το χέρι του για χειραψία. Η κοπέλα για λίγο σάστισε αλλά γρήγορα επανήλθε στην πραγματικότητα. 

<Ξέρω ποιος είσαι. Εγώ είμαι η Ελπίδα.> είπε και του έδωσε το χέρι της.

<Λοιπόν, Ελπίδα χάρηκα που σε γνώρισα.> της είπε με ειλικρίνεια και η Ελπίδα μόνο που δεν κατέρρευσε από αυτό που άκουσε. <Τι χρωστάω για αυτόν τον ωραίο καφέ;> ρώτησε μετά από λίγα δευτερόλεπτα.

<Είμαι κερασμένο. Καλή προπόνηση!> του ευχήθηκε χαρίζοντας του ένα από τα καλύτερα της χαμόγελα.