Apocalypse: Het Einde Van De Wereld

VII

Leora

Het maakte haar misselijk. De vuile huid die vol zat met diepe wonden. En dat bij een jongetje dat aan het begin van zijn pubertijd leek te zitten, hij had nog zo lang te gaan! Het maakte haar echt misselijk. Ook de schuldgevoelens kwamen omhoog borrelen en ze kon het maar niet loslaten. Ze zou het voorbeeld van de jongen moeten volgen en gaan slapen.

Ze hadden geen idee of het hier veilig was, maar was het op het moment wel veilig? Het voelde alsof elke plek een gevarenzone was. Het zou een beter idee zijn als ze wakker zou blijven en ze de jongen zou kunnen waarschuwen wanneer er gevaar dreigde.

Moeizaam verplaatste zich. Ze wilde niet naast Timothy blijven zitten. Een simpele aanblik op hem was al kwellend. Met een zacht gesteun wist ze haarzelf naast de jongen te nestelen en daar haar schouderbladen tegen de muur te laten leunen.

Erg prettig was het niet, het voelde ruw aan en haar lichaam was al bont en blauw. Ze was heus wel wat pijn gewend, maar dit was absurd. Toch voelde het haast aan alsof het normaal was.

Haar blik gleed opzij naar de jongen die op zijn zij lag. Ze herinnerde zich zijn vraag, maar op het moment dat hij het gesteld had, was het amper tot haar doorgedrongen. Ze nam de jongen goed in haar op, in de hoop iets van herkenning te vinden.

Ergens voelde ze zich schuldig dat ze hem niet herkende, aangezien hij het wel deed. Tegelijkertijd deed het haar goed. Vaak genoeg had ze zich een grijze muis gevoeld of het gevoel gehad dat ze onzichtbaar was. Maar schijnbaar herinnerden mensen haar wel.

Plotseling herinnerde ze hem zich. Ze herinnerde zich hoe hij achter haar aanrende en hij haar begon te kietelen wanneer hij haar te pakken had gehad. Ze herinnerde zich hoe ze een keer op het schoolplein was gevallen en er een fikse schaafwond was ontstaan op haar knie. Hoe hij haar toen overeind had geholpen en hij haar naar binnen had gebracht. Hoe had ze hem niet kunnen herkennen, terwijl hij ooit één van haar betere vrienden was geweest?

‘Alex,’ fluisterde ze zacht, haast niets meer dan een zuchtje wind.

De rest van de tijd had ze nagedacht over haar verleden. Zowel de tijd die ze samen met Alexander beleefd had, als de tijd die volgde. Het moest haast wel enkele uren later zijn toen de geur van Timothy op haar zenuwen begon te werken en ze Alexander wekte.

‘Zullen we verder?’ vroeg ze. Ze voelde zich slecht: ze wilde Timothy hier niet weg laten rotten, maar er was niet echt een andere optie.

De jongen knipperde enkele keren met zijn ogen, voor hij echt wakker leek te worden. Zijn gezicht verkromp iets toen hij zichzelf omhoog duwde. Zijn arm zag er slecht uit en ze kon zich voorstellen dat het ontzettend veel pijn zou doen. Misschien zou het een idee zijn om naar een ziekenhuis of huisartsenpost te gaan. Wie weet lag daar nog iets wat hen kon helpen.

Nadat Leora eindelijk de moed bij elkaar geraapt had, kwam ze overeind. ‘Ik stel voor dat we op zoek gaan naar een huisje dat intact is om daar de nacht door te brengen?’

Niet eens zozeer om te slapen, maar meer zodat ze in een soort van veiligheid waren. Het idee om in de openlucht te slapen stelde haar toch niet zo gerust. Leora had gewild dat ze meer wist over dit soort zaken, om hun overlevingskans te vergroten, maar helaas was er niets van haar kennis dat hen echt zou kunnen helpen.

Alex

Leora wekte hem in de tijd dat hij een akelige droom had, over gasflessen en ballonnen. Hij werd afgevuurd door een albinokoning en al zijn onderdanen, en toen hij de Melkweg door zoefde, kometen ontweek en de meest afschuwelijke geluiden produceerde en opving van de omgeving, voelde het alsof iemand met een vlijmscherpe kaasschaaf al zijn huid weg scalpeerde. Het was nog steeds een chaos in zijn hoofd toen hij zijn ogen opende.