Apocalypse: Het Einde Van De Wereld

XII

Skin head, dead head
Everybody gone bad
Situation, aggravation
Everybody allegation
In the suite, on the news
Everybody dog food
Bang bang, shot dead
Everybody's gone mad

Skin head, dead head
Everybody gone bad
Situation, speculation
Everybody litigation
Beat me, bash me
You can never trash me
Hit me, kick me
You can never get me

~ They Dont Really Care About Us, Michael Jackson

Leora

Misschien had hij gelijk. Misschien was dit geen goede keuze en zou het een zelfmoordpoging worden. 

Dat was wel zoals het voelde. Ze kon niet meer. 

Ze kon écht niet meer. 

Ze had nieuwe energie gehad en ze had ook weer wat vertrouwen gekregen, maar haar lichaam was nog steeds niet dezelfde. Voor zover ze wist hadden ze de wond behandeld, maar genezen was het niet. Nog lang niet. 

En hoewel ze het liefst op de grond neerviel, hield ze haar handen stevig rond het handvat, niet van plan het los te laten. 

Zo op zichzelf, midden in de grote chaos die voor haar gevoel veel verder weg was, kwamen de herinneringen naar boven. 

De afkeurende blik van haar vader was nog even pijnlijk als dat het altijd geweest was. Haar moeders blik nog even machteloos. 

Sinds de verhuizing, sinds die stomme verhuizing, was er zo veel veranderd. Ze had nooit begrepen wat de oorzaak was van de verhuizing, noch het veranderende gedrag van haar vader. Het enige wat ze met zekerheid wist, was dat het haar had veranderd. Het had haar veranderd in negatieve zin. 

De spugende woorden galmden door haar hoofd. Was ze echt zo zwak, omdat ze niet voor haarzelf opkwam? Ja.

En het feit dat het zo afwijzend gezegd werd, heeft dit alleen maar verergerd. 

Leora was te druk bezig met haarzelf, dat ze de omgeving amper opmerkte. 

De uitspraken van haar vader bleven maar op haar inpraten. Ze deed verschillende pogingen het te negeren, maar het lukte haar amper. 

Met een schok bleef ze stilstaan. Nu pas drong het tot haar door dat er een gedaante was opgestaan en voor haar was gaan staan. 

Een man van rond de veertig keek haar strak aan. In iedere andere situatie zou ze een angst voor de man gecreëerd hebben, nu deed het haar amper iets.  'Waar ga je naar toe?’ 

Leora sloeg haar ogen neer. Zou ze nog op tijd zijn? Zou Alex al meer te weten zijn gekomen over het meisje? Hoe ging het überhaupt met Alex? 

'Er zijn twee mensen die ik moet helpen,’ antwoordde ze - als ze nog niet te laat was.  

De man kreeg iets van vastberadenheid in zijn ogen. ‘Waar zijn ze?’ 

Nu pas nam Leora de omgeving pas echt in haar op. Ze was doelloos de straten door gelopen, wetend waar ze naartoe moest. 

Nu pas zag ze hoever ze nog moest. Het maakte haar misselijk, omdat ze het idee had gehad dat ze er al bijna was geweest.

Het gegeven dat ze nog minstens twee keer zoveel moest, ramde op haar lichaam in. Die het bij voorbaat al wilde opgeven.