Apocalypse: Het Einde Van De Wereld

XI

Leora

Zo hard als ze kon haastte ze zich naar het ziekenhuis. Het gebouw dat behoorlijk wat kilometers verderop was.

Hoewel hun tocht sloom was, hadden ze een behoorlijke afstand afgelegd. Het was onpraktisch als je je bedacht dat het ziekenhuis zo ver verwijderd was van het station. Iets wat Leora op het moment niet erg kon waarderen.

Ze wilde het meisje helpen. Als ze op tijd zou zijn, als ze iets of iemand kon vinden dat het meisje kon redden, dan... dan zou de last op haar schouders iets minder worden. Het voelde alsof het lot van het meisje in haar handen lag, ook al was dat onzin.

Het deed haar denken aan Timothy, aan hoe hij om het leven gekomen was. Zijn verlies was intens, terwijl ze hem amper had gekend.

Leora's lichaam schreeuwde om rust, om verzorging en een minder snel tempo. Hoewel ze zich stukken beter voelde, was ze nog lang niet in staat tot hetgeen wat ze nu van haarzelf vroeg.

Ongecontroleerd sneed haar ademhaling door haar keel en werd het kloppende gevoel in haar zij erger. Maar ze moest door, ze mocht niet stoppen. Haar lichaam moest het er maar mee doen. Ze wilde niet nog een dood op haar naam hebben staan.

Na veel zwoegen, nadat ze haarzelf meerdere malen streng had toegesproken dat ze door moest, was ze aangekomen bij het gebouw.

Leora begon licht in haar hoofd te worden en leek elk moment van haar stokje te kunnen vallen, maar stond het niet toe. Heel even had ze stilgestaan voor het ziekenhuis, maar al gauw liep ze wankelend naar binnen. Er was niets verandert. Niets dat erop wees dat zij en Alex hier ooit weg waren geweest.

Leora leunde met één hand tegen de muur en keek om haar heen. Een dokter.

Iets.

Iemand.

Toen zag ze hem lopen. Dezelfde man als die hen uiteindelijk had geholpen, ondanks zijn eerdere ironie. Luc. Vastberaden beende Leora op hem af en versperde ze hem de weg.

'De transfusie heeft je niet echt goed gedaan, of wel? Je ziet lijkbleek.' De dokter trok één wenkbrauw op en bekeek haar toen eens goed. Haar vuile kleding was omgeruild voor de witten kleding van het ziekenhuis, die alweer licht bevuild was geraakt.

'We hebben je nodig,' zei Leora, waarbij haar paniek doorschemerde in haar stem.

De man schudde zijn hoofd ongeloofwaardig. 'Jullie zijn vertrokken, terwijl jullie allebei nog herstel nodig hebben?'

Waarschijnlijk had Alex een opmerking gemaakt over het feit dat er geen herstel mogelijk was in deze tijd. Leora daarentegen hield haar mond erover. Ze wist dat de man gelijk had.

'Je moet ons helpen, Luc. We hebben een meisje gevonden en ze heeft echt hulp nodig. Uw hulp.'

De man zuchtte en keek om zich heen, alsof hij de situatie wilde inschatten. 'Waar is ze?'

'Op het station.'

'Het station?' Zijn wenkbrauwen schoten omhoog van verontwaardiging. 'Jullie zijn helemaal naar het station gegaan? Sorry, maar ik kan jullie niet helpen, dat is te ver weg. Die tijd kunnen de patiënten hier niet missen.'

Hoe graag ze ook tegen hem in zou gaan en hem een goed argument gaf, wist ze dat het geen zin had. Hij had gelijk. Er waren hier te veel levens afhankelijk van hem, hij kon niet "even" naar het station.

Leora sloeg haar ogen bedenkelijk neer. Ze kon toch niet terugkomen met legen handen? Ze kon toch niet zeggen dat ze gefaald had?

'Het spijt me, meisje. Maar ik kan je niet verder helpen. Ik ga weer aan het werk.'