Apocalypse: Het Einde Van De Wereld

XX

Leora

Buiten was het nog verdacht donker. Rond dit tijdstip zou de zon pas net boven gekomen moeten zijn en mooie schemerkleuren achter moeten laten. In plaats daarvan was de lucht bedekt met wolken die onverstoord regen loslieten. De regen was deprimerend.

Zwijgend vertrokken ze. Nora liep voorop, met Luc naast zich om haar te ondersteunen. Haar bovenbeen was nog steeds niet goed genezen en hoewel ze er al een stuk beter op overeind kon blijven staan, was een tocht als deze nog een behoorlijke uitdaging. Zelfs Leora was beter in staat zo'n tocht af te leggen. Dat terwijl haar zij verre van genezen was. Ze liep voorop omdat zij het meest bekend was in Utrecht. Zij zou ons door de grote stad kunnen leiden, vanaf de snelweg zou het minder moeilijker worden.

Het was duidelijk dat het al een tijd lang slecht weer was. Grote waterplassen lagen op de grond. Leora had haar blik neergeslagen, waardoor ze soms een glimp van haarzelf opving tussen de rimpels in het water.

Wat was het eigenlijk ook triest.

Rabelais zijn vader zou bewust overlijden, zonder daar zelf over mee te kunnen beslissen. Alex werd geteisterd door nachtmerries, net als zij. De regen was onophoudelijk. Nora was nog altijd gewond en zo nu en dan was ook haar verdriet te zien. Steven bleef in het ziekenhuis wachten op zijn vrouw en zoontje die waarschijnlijk al dood waren.

Alex liep naast Rabelais, die diep in gedachten was verdronken. Wat ook niet zo gek was. En Leora liep naast Gisèle, terwijl ze geen woord Frans kon. Ze had drie jaar Frans gehad, maar had er niets van opgestoken. Misschien kwam het ook doordat haar gedachten naar hele andere dingen waren uitgegaan. Ze was van atheneum naar havo gegaan. Ze had het gewoon niet aan gekund. Nog iets waarin ze gefaald had.

Nadat ze enkele minuten, misschien zelfs al een uur, zwijgend voor zich uit hadden gelopen, liet Nora blijken dat ze het maar niets vond. Met een geïrriteerde zucht zei ze: 'Kunnen we het niet iets gezelliger maken? Deze stilte is echt verschrikkelijk.'

Normaal gesproken vond Leora stiltes fijn. Dan kon ze haar gedachten ordenen en overzicht krijgen. Maar soms neigde ze naar de gedachtegang die ze nu onderging. De vicieuze cirkel vol negatieve gedachten, iets waarmee ze haarzelf wel gek kon maken. Daarom was ze blij dat Nora haar daar momenteel uit had getrokken.

'Ik heb niet echt de behoefte aan een theekransje,' mompelde Rabelais. Nog steeds voelde ze medelijden, terwijl ze wist dat hij daar helemaal niets aan had.

'Wat stel je voor?' vroeg Leora.

Nora haalde haar schouders op, zonder achterom te kijken. 'Weet ik het, iets om de stilte te verminderen.'

En aangezien niemand zin had in het ophalen van herinneringen of het fantaseren over mooie dingen die toch nooit meer zouden gebeuren, besloten ze simpelweg een nutteloos woordenspel te doen. Ze waren begonnen met "ik zie, ik zie, wat jij niet ziet", maar het bleek al gauw dat dat niet het juiste spel was voor in een chaos als deze. De tweede optie, die beter viel, was de woordenslang. Het was verschrikkelijk stom en verschrikkelijk saai, maar tegelijkertijd was het ook een goede manier om de tijd te verdrijven en haar gedachten weg te houden van alle narigheid.

Ze waren aan de buitenrand van Utrecht, tussen een hoop industriegebouwen die nog maar half overeind stonden. Luc stelde voor om een korte pauze te nemen. Hij had opgemerkt hoe Nora steeds meer begon te hinken en toen hij een blik over zijn schouder wierp, was hem ook opgevallen dat anderen ook vermoeid raakten. Daarbij, ze waren bijna bij de snelweg aangekomen. Hier konden ze nog onder een half overeind gebouw schuilen, daar waren ze blootgesteld aan de openlucht. Ze hoopte maar dat de wolven daar niet waren...

Gisèle, die het eten bij zich hield, verdeelde drie plakken brood onder hen allen. Op een normale dag was het niet veel geweest, maar voor nu was het een enorm diner.