"Bak bu durum, beni biraz gerdi. Böyle hareketler yapma yavrum."
Şimdi, mum alevinin periyodik hareketlerinde farklılıklar oluşmaya başlamıştı. Ebru'nun gölgesi sanki kendisinin değilmişte, için için gülen bir kişinin gölgesi gibiymiş gibi görünüyordu. Kendisine ait olup olmadığını kontrol etmek için tek kolunu kaldırıp, amaçsız bir şekilde sallamaya başladı. Gölge onundu. Ama bu seferde gördüğü şey, tren garında sevgilisine kavuşan aptal bir aşığın sevinç dolu hareketlerini anımsatıyordu. "Aaaaay! Aşkım, seni çok özledim!"
"Tamam, kes artık şunu. Beni korkutuyorsun."
Son bir kahkaha, ardından gölgesi tekrardan durulmuştu. Mumun alevi de öyle. Yaydığı yağlı duman ise eski yoğunluğunu koruyordu.
"Bu kadar eğlence yeter. Yatıp zıbaralım, hadi."
Ebru, derin bir nefes alıp antika muma doğru üfledi. Ama mum sönmemişti. Tekrardan üfledi, yine sönmedi. Üçüncü kez denediğinde; gölgesinin kızgın bir şekilde, kafasını ona doğru çevirdiğini göz ucuyla fark etmişti. Korkmasına rağmen, üçüncü üfleyişi diğerlerinden daha kuvvetliydi ve mumun alevini söndürmeyi başardı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İs
Mystery / ThrillerSizinle iletişim kurmayı başaran herkes, arkadaşınız olabilir mi? Ya bu bir insan değil de, antika bir mum ise?
