Taming The Beta (Taming Series 2)

Chapter Ten

Chapter Ten

* * *

Maria Farah McMahon

"ARE YOU alright, sis?" asked Lanz when I entered the mansion, worried expression was written on his face. Halatang hinihintay niya ang aking pagdating. Halatang walang tulog ang kanyang mga mata dahil matamlay at pinipilit niyang ibukas. Pero hindi ko siya pinagbigyan pa ng pansin.

Himala, ang aga niya nagising. You're worried, huh? Pero hindi ka nag-alala sa akin noong sinabihan mo ako ng hindi kaaya-aya sa harap ng Deltang bruhilda na 'yon. Gusto kong isumbat sa kanya pero pinigilan ko ang sarili. I'm tired.

I just let out a sigh. I didn't dare to respond to his question. Nilagpasan ko lang siya. Dumiretso ako sa hagdan, gusto kong magpahinga sa sariling k'warto.

"Sis, I am asking you. Are you still mad at me? That's why you didn't come home last night?"

Mad at him? Yes, of course. Sino bang hindi? Pinagbigyan niya ng kumpiyansa ang isang traydor. Worst, pinagbantaan niya pa ako gamit ang kanyang ranggo. He threatened me! Dapat ba akong matutuwa?

"Okay, I won't force you to answer my question. But, here drink this, it's a medicine to heal your wound in a short time."

Napatigil ako sa paghakbang pero hindi ko siya nilingon. He prepared some medicine for me. Gusto kong maiyak sa sinabi niya. He's worried and I love how thoughtful he was.

"Sis, drink this... please... Veronica made this for you. She was worried when she heard the news and sent this medicine here."

W-what? Did Veronica make medicine for me? Akala ko pa naman sa kanya galing ang gamot. Siya ang nag-prepare. I'm just assuming. Ano pa bang aasahan ko sa masungit kong kapatid? Hindi marunong maglambing sa akin pero kay Veronica, grabe.

Wala akong imik na kinuha ang gamot na tableta sa kamay niya at ang isang basong tubig na hawak niya. Mabilis kong nilagay ang gamot sa aking bunganga at uminom ng tubig para panulak sa tableta. Pakatapos ay nilagay ko agad ang baso sa kanyang nakabukas na kamay, wala akong may sinayang na minuto.

Tinalikuran ko siya, nagpatuloy ako sa paghakbang sa hagdan.

"Sis, are you still ignoring me? Hindi mo ba talaga sasagutin ang tanong ko? I'm worried. Damn!"

Manigas ka! sagot ng aking isipan.

Hindi ako tumigil sa paglalakad hanggang sa malapasan ko ang gitna ng magkakahiwalay na hagdanan. Humakbang ako sa hagdan na papuntang ikalawag palapag. Nabaling ang tingin ko sa aking kapatid. He was still standing on the ground floor, the right hand was in his pocket. I saw him frowning when our gaze met. I just rolled my eyes before I continued walking.

"You saved him, didn't you?"

His question was far enough but I heard it loud and clear. It made me stop walking, giving him a sharp gape.

"You're wounded because of him. Why did you save the fugitive?"

"I d-didn't save him. I just... did those... dahil nasa batas ng bawat pack... na walang karapatan ang ibang pack na saktan ang tauhan ng bawat isa--makasalanan man o hindi dahil ang mismong pack niya lang ang kayang magbigay ng parusa. But they punished our people wrongly, that's why I interfered," my voice filled the area. I know he heard it.