O gece...benliğimin yok edildiği, ruhumun sökülüp alındığı en acı günümdü.
Nereden bilebilirdim ki bir an da hayatımın yerle yeksan olacağını.
Ben onların günahlarının bedelini ruhumdaki sızıyla öderken, onlar da hayatına devam ediyordu.
Herkes i...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Anlatamadıklarımın ağırlığının altında eziliyorum bu gece. Kaçıp gitmek istiyorum bir şeylerden, unutmak istiyorum her şeyi. Anımsadıklarım yüreğimi dağlıyor. Bir koku, bir ses, bir dokunuş, bir şarkı, bir şiir, bir söz yetiyor anılarımın gözlerimin önünden film şeridi gibi geçmesine ve ben tutamıyorum gözlerimden akanları. Canımın yangınına su dökemiyorum. Bir sarılsak, düzelir her şey bile diyemiyorum. Düzelmez çünkü. Ama bir sarılsak..."
🌕❄🌑
PAMİR
Elinden tutup, içinde kaldığı koca karanlıktan çıkarmak istediğim bir kadın ve adam vardı. Biri karanlığa hükmedecek kudretli güce sahip Gece'yken, diğeri de karanlığı aydınlatabilecek kudretli güce sahip Ay'dı.
Karanlığını korunak sayan o adam benim dostumdu. Ortak olduğumuz büyük bir sırra sahiptik. Kendini kovuğuna çekereksırrımıza beraber ortak olmamam için sessizliğe gömülüyordu. Oysaki sır bizi bilmeden ortak etmişti. Fikrimizi sormadan cevap yetkisi bile vermeden. Hayatına birilerini almak istemiyor en önemlisi de...
Ondan uzak durmayı seçerek kendisini karanlığında cezalandırıyordu.
Hayat...
İnsanı yaşattıklarıyla yaşamak isteyip de yaşayamadığı şeylerle sınıyordu. Acılar baş gösteriyordu her seferinde. Geçmiş denen bir boşluğa gömüyor, buna da yaşantının sonu diyordu. Hani gökkuşağı yedi renklidir her rengi içinde barındırıyor diyorlardı ya öyle değildi Efkan için. Onun ne gökkuşağı vardı ne de yedi rengi. Sadece siyah ve griydi. Bu iki renk arasında arafta sıkışıp kalmıştı. Beyazlığın taşıdığı saflığa bürünmekten korkan bir çocuğu taşıyordu kalbi. Hayat kimseye kolay değildi ama dostum dediğim adam da "Çok çekti be!" Diye her seferinde sitem ediyordum.
Arada kalmıştım. Bir yol arayıp duruyordum ama arafta sıkışıp kalmıştım. Çünkü bir yanım Efkan bir yanım da Aydan'dı. Gülüşüne kalbimi bıraktığım kadındı. Bilmiyordum. Kahretsin ki ne kalbinin Efkan'a ait olduğunu ne de Efkan'ın onu sevdiğini bilmiyordum. Onu sevdiğim de artık her şey için çok geç kalmıştım.
O gece onları şirketin terasında yalnız bırakıp gizlice izlediğimde anlamıştım aralarında bir şeyler olduğunu. İkisi de birbirlerine karşı bir şeyler hissediyordu. Aydan hislerini kolayca gizleyemiyordu. Efkan ise kalbinin önüne yıkılmaz duvarlardan set örmüştü. Ne kendisinin girmesine izin veriyor ne de bir başkasının. Babası onu en başında kalpsizlikle eğitmişti. Duygular yok, korkular yok en önemlisi vicdan yok. Belki de Efkan için hayat çoktan en başında yok olmuştu. Hayatını elinden alarak çocukluğundan ederek yok etmişti. Ama hissediyorum. Kalbinin yönünü bulabilecekti. Hem de Aydan ile. Bu bana sonsuz bir acı bahşedecekti biliyordum fakat Efkan'ın tekrardan kalbindeki çocukluğa erişebilmesi için acıma da razıydım. Hissettiğim o tuhaf anlamsız sızıyı başta inkâr ettim. İnanmak istemedim ama kaçamıyordun işte. Kaçınılmaz sonun içine çoktan düşmüştüm.
