Yanan Ruhum

6.Bölüm

(Black Veil Brides - Lost It All )

~BİLİNMEZLİK~

''Bilmediği için değil, çok şey bildiği için susar insan bazen...''

🌕❄🌑

Şu hayatta ne kadar kötü duygu ve düşünce varsa gelip beni buluyordu sanki veya bende mevcutdu. Öyle düşünmüyor da değilim, acaba ne yaptım da başıma geldi? Gerçekten bunları hak edecek bir şey yaptım mı da bunun sonucuna katlanıyordum. Diğer kişilikler hayatlarını güzel manevralarla çevirirken bende neden kazalar meydana geliyordu? Neden onlar gibi birazcık da bana tebessüm etmiyordu bu hayat...

Hep sorarım kendime, cevabını da aramaya yeltenir bir âlem aklım. İşin içinden çıkmaya çalıştıkça kayıp mı ediyorum, yoksa telafi edilemeyen geçmişi düşündükçe mi kaybediyorum? Umutlarımın sessiz olmasının nedeni de bu olsa gerek. Zavallı, o da kaldıramıyordu. Mutlu yüzler görünce içinde ki karanlığa bakar ve tekrar gözden kaybolurdu ıssızlığa doğru...

Etrafımda olup bitenlere karşı hiçbir şey yapamıyor sadece susuyordum. Hayatım bir bina gibi yıkılmıştı üstüme. Ne şansızlık ki sağ kurtulmuştum. Bazen hayatta olduğuma şükrediyor bazen de yaşamaya çalıştığım hayatımda var olmasaydım diyordum. Bu düşünce isyan boyutuydu biliyordum. Bunun için de kötü hissediyordum. Ama ne var ki, hayat herkese farklı imtihanlar sunuyor kişiyi test ediyordu. Ya bu imtihan da savaşçı olacaktık, ya da kaybeden taraf olacaktık.

Sırtım duvara yaslı bir şekilde durmaya devam ediyor gelen mesaja bakmaya devam ediyordum. Vücudumu saran delice korku tüm hücrelerimi sarmıştı. Kim benden ne istiyordu? Benimle ne gibi bir derdi vardı? Sıkıntıyla başımı geriye attığımda çaresizce ağlamaya başladım. Ne yapacağını bilemiyor olmak bir yana kimseye anlatamıyordum da.

Yere oturduğumda artık boş bir şekilde karşımda ki duvarı izliyordum. Derin ve acılı bir iç çektiğimde artık bir şey hissetmiyordum. Gözlerim odağını kaybetmiş gibiydi. Zihnim ölü cesetlere ev sahipliği yapan bir harabeydi. Sonra düşündüm.

Sessizliği ve karanlığı. Sanki şu an tek ihtiyacım olan bunlardı.
Karanlığın pençesi ruhuma tırmıklarını geçirirken kanatıyordu. Ama kimse görmediği için beni saklayabiliyordu. Bazen delirebilecek gibi hissediyordum belki de öyleydim kim bilir...