O gece...benliğimin yok edildiği, ruhumun sökülüp alındığı en acı günümdü.
Nereden bilebilirdim ki bir an da hayatımın yerle yeksan olacağını.
Ben onların günahlarının bedelini ruhumdaki sızıyla öderken, onlar da hayatına devam ediyordu.
Herkes i...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Gerçeği yerin altına gömseniz bile, o birgün büyüyecek ve ortaya çıkacaktır."
-Émile Zola
🌕❄🌑
(1 HAFTA ÖNCE)
Aydan Samancı'nın şirketten ayrılışının ardından bir ölüm sessizliğini andıran oda da, iki genç adam öylece suratlarına sertçe kapanan kapıya bakıyorlardı. Pamir Gürmen hem üzülürken hem de arkadaşına öfke doluydu. Nasıl böyle bir şeyi söylerdi diye düşünmeden edemiyordu. Hışımla yüzünü Efkan'a çevirdiğinde öfkeli bakışlarla bakmaya başladı. Derin bir nefesi aldığında gözlerini yumdu ve yavaşça açtı. Geçmiyordu. Sakin kalmaya çalışan bünyesi demin duymuş olduğu o imaları kaldıramıyordu. Ellerini hızla kaldırdığında Efkan'ı göğsünden ittirerek geriye doğru yalpalamasına neden olurken konuştu.
-Aydan bunların hiçbirini hak etmedi Efkan. O bunları hak etmedi.
Bağırarak kurmuş olduğu cümleler nefes nefese kalmasına neden olmuştu. Göğsü şiddetle inip kalkarken sakin kalamayan bedenini durduramıyordu. Ellerini kafasına koyduğunda soluklanmaya çalıştı. Ölüm sessizliğine devam eden Efkan Koçoğlu, sanki hiçbir şey hissetmemeye yeminliymiş gibi sadece tek bir noktaya kapıya odaklanmış bir şekilde bakıyordu. Bir duvar gibi sessiz, hissiz ve bomboştu. Arkadaşı bir şeyler söylüyordu ama dinleyemiyordu. Bunları körelten, artık yabancısı olduğu bir hissin vermiş olduğu o tanıdık duyguyla cebelleşiyordu kendi içinde. Neydi bu yabancısı olduğu o duygu? Vicdan mıydı yoksa? Hayır hayır olmamalıydı. Toprak aldığını nasıl geri vermiyorsa, o gece gözyaşıyla suladığı vicdanını da çıkarmamalıydı o kadın. Buna izin vermemek için duvar olmayı seçiyordu.
-Benim tanıdığım Efkan böyle anlamadan dinlemeden yargılamazdı. Benim tanıdığım o Efkan bu kadar...zalimce davranmazdı.
İçine oturan o cümleler bir bir kürekle toprağı atarken bunu engelleyemiyordu. Arkadaşı onu tanıyamıyordu artık. Zaten kendisi de kendisinin yabancısı olduğu bir benlikte yaşıyordu. Zalimce davrandığının farkındayken bile öylece duruyordu. Başını yerden yavaşça kaldırdığında arkadaşının soğuk bakışlarıyla karşılaşmak beklemediği bir şeydi. Yutkunarak bu durumu sindirmeye çalışıyordu ama farkında olduğu şeyler sindirilecek kadar kolay değildi. Herkesi kendinden uzaklaştırdığının farkındaydı. Nedense o kadının da gidişi vicdanının uyanmasına neden olmuştu. Kimdi ki bu kadın bunu başarabiliyordu? Yine sessiz kalmaya devam etti...onlarca düşünce geçmesine rağmen.
