O gece...benliğimin yok edildiği, ruhumun sökülüp alındığı en acı günümdü.
Nereden bilebilirdim ki bir an da hayatımın yerle yeksan olacağını.
Ben onların günahlarının bedelini ruhumdaki sızıyla öderken, onlar da hayatına devam ediyordu.
Herkes i...
📌Arkadaşlar okuyunca anlayacaksınız ama Buğra ve Pamir sahnesinde bilerek ikili anlatım olan yazardan anlatım ile karakterden anlatım tarzını kullandım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Kimsenin görmediği yerlerden bak bana. Kimsenin anlamadığı yerlerden anla. Beni duy! Sessiz çığlıklarımı, mağrur kaçışlarımı anla. Bir bir törpüle ruhuma batan köşelerimi, sivri uçlarımı. Sokağımdan geç, bak nasıl kirli duvarlarım..."
🌕❄🌑
Hayatım bir pamuk ipliğine bağlı gibiydi. Sanki biradım atsam her şey mahvolacaktı ama o adımı atmasam da ben yok olacaktım. Hafızalardan çoktan silinen ben anılardan da silinecektim. Hep keşkediyordumkeşkehayatım böyle olmasaydı ben bu kadar acıçekiyor olmasaydım. Ama hayat seni bir mıknatısgibiacılara çekiyordu. Ben acılara çoktanboyuneğmiştim. Ogece ben pes etmiştim. Ailemi kaybettiğimgün ruhumu karanlığa teslim ettiğim gündü. Beni iyice kendineçektiğini hissediyordum. Çünkü acıyı her hissedişimde ruhum çekiliyordu. Yaşamım işte bu yüzden ince bir çizgiydibenimiçin. O ince çizgi de yalın ayak korkarak yürüyordum. Düşersem binlerce parçayaayrılacak olan bedenim,karanlığateslimettiği ruha seslenecekti. Karanlık ruhumu vermemekte kararlıydı çünkü ruhum o karanlıkta azap içindeacıçekiyordu.
Şu andaolduğu gibi bana gelenmesajıdüşünürkençok korkuyordum ve korkumu paylaşabileceğim iki kişi varken söyleyememek daha da çaresiz hissettiriyordu. Ben bile tam ne olduğundan bir haberken, dile getiremediğimiçinsöylemetaraftarıdeğildim. En azından şimdilik.
