Cemil Meriç'in dediği gibi: ''Sana kızmıyorum. Sen bu kadarsın. Bilmeliydim.''
~
Sevgili okuyucu.
Belirsizlik bu hayattaki en kötü şeydir, kanımca ise arafta kalmaktır. Bu hayatta, belirsizliği oldum olası sevmem aynı yalanı sevmediğim gibi. Bu hayattaki tek affetmeyeceğim şey yalandır. Çünkü yalan mecburi değildir tamamen bir insanın tercihidir. Tercihlerimiz bizim yapı taşlarımızdır, bizi biz yapandır. Her ne olursa olsun bir durum var ise onunla yüzleşebilmek çok önemlidir.
Aslında çoğu insanın yaşadığı bir takım durumlar benim açımdan çok farklı bir objektifte. Bazı şeylerin gerçekleşmesi için insanlara zaman zaman dayatılan şeyler oluyor. Bazı şeyleri bende yapıyorum fakat bunu yapmamın sebebi ani bir duygu seli oluyor. Kimse bilmiyor gerçekleri, ani kararlarımın arkasındaki düşünceleri kimse bilmiyor. Gün sonu belirsizlik ile bitse de pişman olmuyorum. Yaşamam gerekiyormuş diyorum, bu duyguyu da tatmam gerekiyormuş...
Gece vakitlerini ayrı bir severim sabahlardan. Geceleri sessizlik çöker etrafa. İnsanlar inlerine çekilir. Güneş geldiği yere geri döner, ay yıldızları ile birlikte tekrardan gün yüzüne çıkar. Geceleri düşünesi gelir insanın, esen rüzgarı teninde hissedesi gelir. Kimse kimseyi unutmuyor sadece alışıyor. Alışmak zorunda kalıyor...
Yalanı sevmediğim gibi rüya görmeyi de sevmiyorum. Uyurken dahi yoruluyor insan, bir takım şeylerin habercisi olduğuna inansam da rüya görmeden uyumak isterim. Bunu sadece ona bahsetmiştim, benim için rüyasız bir uyku dilemesini istemiştim. Bazen sanki yazılarımı okuyor gibi hissediyorum fakat artık bir önemi yok, ona diyebileceğim son kelimeleri sarf ettim çoktan. Ama yinede demem gereken bir şey olsaydı diyebileceğim tek şey rüyasız uykular olurdu.
~
Hercai: Hiçbir şeyde kararlı olmayan, bir dalda durmayan, bir işi sonuna değin götürmeyen, aşka bağlılığı bulunmayan (kimse).
Kader böyleymiş, sağlıcakla kalın.
