Sen henüz hatalarınla yaşamayı öğrenmiş bir vicdana sahip değilsin. Yaşamak zaruret gerektiren bir zanaattır.
Bu cümleyi derinlemesine anlamaya çalıştım. Nedense bu söz beni ilk okuduğum anda etkiledi. Bu cümleyi söyleyen kişi de rahmetli olmuş konudan alakasız.
Bir değerli kolye varmış. Kolye yarı altın yarı gümüş gibi değerli metalardan yapılmış. Kolyenin zincirindeki lehim bile yanlış yere yapılmış. Kumpasla ölçüldüğünde kolyede asimetrik bir bozukluk da varmış, kolyenin üzerindeki taşlar da birbirinden farklıymış. Bu kolyeyi kıymetli yapan sebep aslında bu zanaatı gerçekleştiren kişinin hatalarıymış. Her gün farklı bir ruh haliyle oturan usta, kolyeye farklı haller eklemiş. Kimi zaman neşeli, kimi zaman da kederli bir şekilde işlemiş zanaatını. O güne, bugünden bakacak olursak günün sonunda hataların da olduğu bir eser ortaya çıkmış. Bugünden bakacak olursak, hataların değer kazandırdığı bir eser olmuş. Çünkü el işçiliğiyle yapıldığını anlamak bazı hatalara mahsusmuş. İnsanlar o hataları gördükçe eserin günümüz teknolojisiyle yapılmadığını ve kopya bir eser olmadığını anlıyor ve daha da değerleniyormuş.
Hatalar vicdani bir öğreti sergilerken, yaşamak aslında zaruriymiş. İşin zor kısmı bu zarureti bir zanaatkâr gibi işleyebilmek ve bu hatalarla yaşamı değerli kılabilmekmiş. Öyle işte.
Betül'ün güncesinden.
