"Bütün ümidini tek kişiye bağlamak, hayaller kurmak, bunlar saçma çok saçma biliyorum ama ben öyle yaptım.
İnsan sahip olduğu tek şeyi kaybedince de kalıyor, işte bu dediğin yerine koyabilecek bir şey arıyor sürekli.
Hayatım boyunca kimse beni böyle acıtamaz!
Sen çok adisin.
Şerefsizsin.
Her yeni insanda seni görmeye çalışıyorum, kimseye de güvenemiyorum senin yüzünden. Yerine de bir şey koyamıyorum. Ama koyacağım amına bile koyacağım milletin."
[Dizi: yarına tek bilet]
~
Selam sevgili okuyucu,
Uzun bir aranın ardından tekrardan buradayım. Tek başımaydım bir durup düşünmeye ihtiyacım vardı.. Oldukça meşakkatli ve duygusal bir süreçti, bu süreç hala geçmiş değil ama hallediyorum. Bu yazıya başlamamın nedeni çok uzun bir süre sonra ilk defa rahat ve huzurlu bir şekilde uyudum. Bu bana çok iyi geldi:) omuzlarımdan bir yük kalkmış gibi oldu.
Düşünmeden, telefonumdan bir şeyler açıp zorla kendimi uyutmaya çalışmadan yorganın altına girer girmez bir uyku bir huzur sardı bedenimi. Uyandığımda ise yine o huzur hissiyatı ile uyandım ve hiçbir yerim de ağrımıyordu:)
Haftalar boyunca b12 iğnesi yaptırdım en nihayetinde iyi sonuçları bana ulaştı diyebilirim.
Bu süre içerisinde neler yaptığım hakkında ne kadar çok bahsetmek istemesem de az çok bahsedeceğim ama bu en baştaki diziden alıntı olan sözcükleri keşke ben söyleseydim diyorum.
Bir süredir kendime gelmeye çalışıyorum, tam evet kendime geldim sanırım artık iyiyim, enerjiğim ve neşeliyim dediğim sırada bir yorgunluk daha üzerime binmeye başlıyordu.
Bu durumdan kurtuldum mu? Bilmiyorum ama kendimi biraz daha iyi hissediyorum. Aslına bakarsanız bu süreçte çok yazı yazdım ama yazdığım şeyleri yaşamamış olmayı istedim.. Kimsenin okumasını istemedim ama birisi bana bir cevap versin artık dediğim anlar da oldu. Kafamı toparlamaya çalışıyor ve kendime bir çıkış yolu arıyordum.
Hayata tutunmamı sağlayan bir kitap oldu hiç bitmesin istedim ama bitti, şimdi ne yapacağım diye kara kara düşünürken şimdi de birkaç şarkı beni iyi hissettirmeye başladı.
Bir ara çok kötüydüm. Bu durumu yaşarken ne kimseye bahsettim, ne de bu durumu insanlara hissettirdim geçmişe nazaran bu durumu kimseye yansıtmadım. Hatalarımdan ders almışım sanırım: )
Hiçbir şeyden zevk almıyordum daha doğrusu alamıyordum.
Hiçbir şeyi canım istemiyordu ve umudum yok gibiydi, umutsuzluğa kapılmıştım.
Umutsuzluğun olduğu yerde hayattan vazgeçiş devreye giriyordu. Hayattan vazgeçtiğimi anladığım sırada artık bu içimde yaşadığım durumu birisine anlatma gereksinimi duydum.
Ne olursa olsun yanımda olacağını bildiğim birisine anlattım. Bu durumu anlatırken gözlerimden yaşlar akıyordu ve konuşamıyordum. Yüzümü gizlemeye ve ağlamamaya çalışıyordum. Ağlamak istemiyordum çünkü ben bunları hissedecek insan değildim hatayı hataları ben yapmamıştım fakat cefasını ben çekiyordum. Çok dolmuşum bunu gözlerimden yaşlar aktığında fark ettim.
