"Sor hadi, terörist misin de." Cam parçaları dağıldı, paramparça olan yürekler, hiçbir zaman anlayamayacakları acılara şahit oldu. "Sor bana, dağda akraban var mı de." Dudaklarım titredi, merak ettim ama sesim çıkmadı. Merak, bazen hadsizlik oluyord...
Bir süredir sınav yüzünden kitaplarıma devam edemiyordum. Yksden çıktığımda acaba ilk hangi kitabımla bölüm yazmaya başlasam diye düşündüm. Sonunda panoda ve yorumlarda yazılanları düşünerek Ar Mij Dûman'la başlamak istedim. İlginizle bana çok güzel hissettirdiniz, bunun için ayrıca teşekkür ederim. Bundan sonra kitaplarımda aktif olmamın önündeki engel kalktı. Artık hep beraber buradayız. 🥰
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
4.BÖLÜM: ÖZGÜRLÜĞÜ TADAMAYAN KIZ
Aynı yağmurun altında ıslanıp farklı cehennemlerde yanıyoruz. Ve bu cehennemin ateşini söndürmeye yetmeyen yağmur, ancak dumanı yükseltiyor. Bizim ateşimiz farklı, suyumuz aynıydı. Biraz olsun sönsün bu ateş, cennette değil gözüm. Boğazıma düğümlenen hatalar, ne yapacağımı bilmiyorum ben. Nereye kaçarım? Babama sarılmam gereken yerde ondan kaçıyorum, buraya mecburum. Yirmi üç yaşında kocaman bir kızım ama öyle korkuyorum ki üç yaşındaki kızdan farkım yok.
Ailemin üzerimdeki baskısı hiçbir zaman hoşuma gitmedi. Her yerde benimle olmalarından ziyade her yerde aldığım kararlara karışmalarıydı sorun. Ben on yedi yaşıma kadar tek başıma otobüse dahi binmemiştim. Böylesine içine kapanık büyütüldükten sonra yirmi üç yaşında olmam onlara duyduğum ihtiyacı değiştirmiyordu. Sanki onlar olmayınca bende olmuyorum, kendimi kaybolmuş hissediyordum.
Tek başıma bir şeyler yapmaktan korktum hep. Çünkü bir şeyleri tek başıma yapma hakkım olmadı. Büyükler varken konuşma dediler, böyle açık şeyler giyme dediler, gezip ne yapacaksın dediler. Dediklerinin sonu gelmedi. Özgür olmak, hissettiğim gibi yaşamak istedim. Ama korktum. Edebiyat bölümünü bitirdim fakat o bölümü bile gerçekten isteyerek seçmemiştim. Şimdi de bir yerde çalışmaktan korkuyorum. Ya yanlış bir şey yaparsam ya rezil olursam soruları hep kafamda. Mevcut düzende öğretmen olmak demek işsiz kalmakla aynı şeydi zaten. Benim avantajım babamın akrabalarının oldukça geniş alanlara yayılmış olmasıydı. İlla bana iş ayarlayacak birileri çıkardı. Böylece istesem çalışacak yer bulabilirdim. Ancak ben okulun gönderdiği stajlarda bile panik atak geçirmek üzereyken bu mesleği yapmaya hazır değildim. Ailemde fark eden bir şey yoktu. Ben çalışsam da evden ayrılmamı asla istemezlerdi. Hayatımın her anında kurulacak düzende kontrol onda olsun istiyordu. O yüzden çalışmayıp onlarla yaşamamla ilgili rahatsızlıkları yoktu. Bazenleri kendimi fazlalık gibi hissettiğim oldu, ağladığım geceleri geride bıraktım. Hep yalnız ağladım, babam hiç gözyaşımı silen kişi olmadı. Aksine her defasında kalbimi kıran oydu. İlerde evlenmemi isteyebilirlerdi belki de, zira okulu bitireli fazla olmamıştı. Ona da karışıp bana uygun birini bulacaklarından şüphem yoktu. Henüz bana bakmaktan bıkacakları kadar onlarla yaşamamış olabilirdim. Olmayan ekonomik özgürlüğümle öyle aileme karşı falan gelemezdim. Kural basitti, benim çatım altında yaşıyorsan, benim dediklerimiyapacaksın derdi.
