Babasızlar Balosu

•𝔅ö𝔩ü𝔪 յ•

Hayatın her yerinde vardır böyle insanlar,belki bir kafede ya da bir sokakta belki de arkadaşlarınızdır onlar.Her ne olursa olsun böyle insanlar çok güçlüdür,tek başına savaşmayı öğrenen insanlardır çünkü onlar.
Onları tanıyın ve sevin verilmeyen o baba şefkatini az da olsa hissettirin onlara.Çünkü onlar her ne kadar güçlü olsalarda acıları büyüktür.
Belki babaları yanlarında ama yok,belki hayatta değil ama kalpleri bir.Her ne olursa olsun o insanlar dünyanın en büyük acısını tatmıştır bu yüzden kimse kıramaz,hiç bir şey yıkamaz onları. "Ben bu acıya dayanamam" dediğiniz noktada onları hatırlayın çünkü onlar dünyanın yükünü taşır omuzlarında;Babalarının yükünü.

Şimdi onlardan bahsederken onları her şeye rağmen koruyan,kollayan;büyüten ve besleyen annelerinden bahsetmemek olmaz.Onlar da dünyanın en güçlü anneleridir.Bir annenin zaten cennet ayakları altındadır bir de buna o babalara katlanmak ne olursa olsun o çocukların kalplerini babalarının kırmamalarını sağlamaktır onların görevi,pek başaramasalarda.

Çünkü eğer o çocuk ona her yerden ulaşmaya çalışırken o baba "yeni ailesiyle" mutlu mesut yaşıyorsa çocuğun kalbi zaten paramparçadır.
Artık kimsenin yokluğu koymaz ona,kimseyi takmaz ve ciddiye almaz.Sadece hayallerinde yaşar.

O mutlu aile tablosu hayalinde.Çünkü o çocuk,babası her ne yaparsa yapsın yinede onun için endişelenir,her ne kadar nefret kussa da,isyan etse de içinde bir yerde onu hep sevmeye mahkûmdur.Arkadaşları,çevresi babalarıyla gezerken o da sadece hayal kurmakla yetinmeyi öğrenmiştir.

Böyle insanlar babasızlığa öyle alışmıştır ki başka bir baba ona kızsa kaş çatsa bile sevinir,mutlu olur hatta der ki keşke daha çok kızsa bana.Şimdi böyle deyince afallayacaksınız tabii ama hiç böyle bir şey görmemişler ki zaten her gün keşke babam beni sevse de her gün bana kızsa derler.

Bu yüzden onlara bir baba bir büyük gibi kızanlara hiç bir şey demezler...