really love

Τέλος

  Ο Άγγελος με παροτρύνει να δω πρώτα την Εύα και μετά να μιλήσουμε. Έχω την διαίσθηση ότι κάτι σοβαρό έχει γίνει, για να το λέει αυτό, όμως τελικά υπακούω στην επιθυμία του. Ίσως είναι καλύτερα πρώτα να δω την κολλητή μου.

  Μπαίνω στο δωμάτιο της, καθώς είναι ώρα επισκεπτηρίου και μετά από πολλές μέρες την βλέπω ξύπνια. Όταν στρέφει την ματιά της προς το μέρος μου, μου χαμογελάει και χαίρομαι πραγματικά γι'αυτό. Επιτέλους, είναι καλά και νιώθω τεράστια ανακούφιση. Ό,τι και να έγινε, την νοιάζομαι, όπως και εκείνη αισθάνεται για μένα. Έτσι πιστεύω δηλαδή, ενώ μου το επιβεβαιώνει με τα λόγια της.

    - Μαρίζα, συγνώμη.  Υπήρξα πολύ χαζή, όμως θέλω την φιλία μας. Ειδικά μετά το ατύχημα, συνειδητοποίησα, πόσο άδικο ήταν όλο αυτό. Εγώ φταίω, που δεν παραδεχόμουν στον ίδιο μου εαυτό, ότι ο Άγγελος με σένα είναι ερωτευμένος. Από μένα απλά αντλούσε τις πληροφορίες του. Φαίνεσαι πάντως πραγματικά χαρούμενη.

    Δεν χρειαζόταν καν να ζητήσει συγνώμη, καθώς την έχω συγχωρέσει για όλα τόσες μέρες. Κινδύνευσε η ζωή της, ποιο το νόημα να σκέφτομαι τα προηγούμενα; Της πιάνω το χέρι, για να της δείξω ότι θα είμαι πάντα δίπλα της, η κολλητή. Στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται και η Εύα ερωτεύτηκε... Δεν είναι κακιά.

    Στην πορεία μιλάμε για ανώδυνα θέματα, όσο γίνεται. Την αποχαιρετάω σε ευχάριστο κλίμα και μετά κατευθείαν ψάχνω τον Άγγελο. Τον εντοπίζω σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, κάτι που με ανησυχεί ιδιαίτερα. Πηγαίνουν όλα καλά, δεν έχει λόγο να στεναχωριέται. Χωρίς να το σκεφτώ, τρέχω στην αγκαλιά του και τον κρατάω με όλη μου την δύναμη.

   Μυρίζω το άρωμα του, κρατώντας την στιγμή στο μυαλό μου και παίρνοντας δύναμη μέσα στα χέρια του. Είμαι σίγουρη πως όλα θα πάνε καλά. Του δίνω φιλί στο μάγουλο, ενώ αμέσως του πιάνω το χέρι. Κατευθυνόμαστε προς το αυτοκίνητο, χωρίς να εγκαταλείψουμε το άγγιγμα των χεριών μας. Όταν φτάνουμε στο πάρκινγκ, τον ρωτάω αμέσως.

    - Τι έγινε Άγγελε; Πρέπει να μου τα πεις όλα επιτέλους.

    - Πάμε κάπου αλλού και μιλάμε.

   Ξεκινάμε με άγνωστο προορισμό και εγώ χαζεύω λιγάκι στο παράθυρο. Με πιάνει πολύ άγχος, όσο περνάνε τα λεπτά, γιατί αισθάνομαι ότι η συζήτηση μας, θα είναι καθοριστική για το μέλλον μας.

    Όσο και να μην το σκέφτομαι καθόλου από την μέρα που το έμαθα, τώρα έρχεται στο μυαλό μου, καθώς πλησιάζει η στιγμή που θα μάθω όλη την αλήθεια... Το νιώθω. Εγώ δεν μίλησα ποτέ γι'αυτό από το σοκ, αλλά και γιατί ήθελα να δω που θα καταλήξει αυτή η ιστορία.