really love

Η θεραπεία

    Τα πράγματα παίρνουν τελείως άσχημη τροπή. Η μάνα του Δημήτρη έχει φρικάρει εντελώς με τις αποκαλύψεις. Πήρε αρχικά τηλέφωνο τον πατέρα του Άγγελου, ο οποίος έγινε έξαλλος. Ορκίστηκε πως θα του πάρει κάθε περιουσιακό στοιχείο, που του έχει παραδόσει στα χέρια του. Μέχρι και αποζημίωση για ψυχική οδύνη έβγαλαν...

    Μετά η κυρία Θεοδώρα ασχολείται με μένα και με κοιτάζει, σαν να χρειάζομαι εγώ θεραπεία. Μου ανακοινώνει πως θα δω ψυχολόγο άμεσα, είτε θέλω, είτε όχι. Το χειρότερο είναι πως θα ενημερώσει άμεσα τους γονείς μου, για όσα έκανα. Τι αμαρτίες πληρώνω;

      Είναι ανάγκη τώρα όλα αυτά;  Ωστόσο, το πιο τραγικό είναι η στάση του Άγγελου. Αντί να πει κάτι, να υποστηρίξει τον εαυτό του στην τελική, πήγε και γύρισε με καφεδάκι στο χέρι. Πίνει με απάθεια! Φταίω εγώ τώρα να του πάρω το ποτήρι και να το πετάξω στο κεφάλι του; Ζει σε άλλον πλανήτη το άτομο!

     Οι επόμενες ώρες είναι βασανιστικές για μένα. Το μόνο που με κρατάει ψύχραιμη είναι η αναμονή για τα νέα της υγείας του Δημήτρη. Έχω πόσα άτομα από πάνω μου, να με ρωτάνε συνέχεια και να προσπαθούν να καταλάβουν, αν είμαι καλά. Τους παρακαλώ να μην πουν τίποτα στον Δημήτρη, αλλά να του μιλήσω εγώ, αφού έχει συνέλθει βέβαια!

      Το μαρτύριο μας τελειώνει, όταν εμφανίζεται επιτέλους ο γιατρός και μας ενημερώνει. Μέχρι να ακούσω τα παρακάτω λόγια, είμαι έτοιμη να λιποθυμήσω από το άγχος μου.

    - Ο Δημήτρης είναι πολύ δυνατό αγόρι και όλα πήγαν καλά! Είμαστε συγκρατημένα αισιόδοξοι με την εξέλιξη της υγείας τους βέβαια, αλλά έγινε ένα τεράστιο βήμα σήμερα. Πλέον οι πιθανότητες ίασης είναι μεγάλες.

    Αισθάνομαι ανακούφιση, σαν να έφυγε ένα βάρος από πάνω μου. Για πρώτη φορά μετα από πολύ καιρό, δεν θυμάμαι και εγώ πόσο, έχω την επιθυμία να χαμογελάσω και να κλάψω ή να φωνάξω από πραγματική ευτυχία. Είμαι αισιόδοξη και συνειδητοποιημένη. Δεν με απασχολεί τίποτα και κανένας πλέον! Είμαι δυνατή, ώστε να αντιμετωπίσω τα πάντα. Έχουμε το πολυτιμότερο αγαθό στην γη, την υγεία.

    Από την χαρά μου αρχίζω να φιλάω και να αγκαλιάζω όλους τους παρευρισκόμενους, με εξαίρεση φυσικά τον Άγγελο. Δεν πρόκειται να τον εντάσσω στο ευχάριστο κλίμα, ούτε να γίνω τώρα καμία αγία και να τον συγχωρέσω, επειδή όλα πάνε καλά. Εκείνος το αντιλαμβάνεται και μόλις με εντοπίζει μόνη μου, με πλησιάζει, εκφέροντας παράπονα.