Bazen kendimi ve kendim gibi insanları kelebeğe benzetiyorum,nedenini bilmiyorum! sadece değermizin bir kelebeğin ömrü kadar kısa ama özel ve güzel olduğunu düşünüyorum...kelebek kadar güzel ve özel...çok şey çağdaştırıyor aklımda ve beynim de o kadar çok sorular varki! nedeni açıklayamayan ama bir sorun olduğu kesin sorular,insan beyni çok gariptir...bilimsel olarak bir açıklama yapılmış insanlar geceleri var olmayan anılar kurarlar ve onları düşünürlermiş...belkide en güeli bu değilmi gerçekten uzak özel ve güzel sanırım en değerli hissetiğimiz ve özel hissetiğimiz bu olsa gerek...
savaşçı bir kişiliğe ve ruha sahip olmak düşünüldüğü kadar kolay değil,her an patlama gereksimi duyarsın herkesin derdini dinledin,dinledin,dinledin...ve dinledin,sıra sende! peki ya sen ne anlıcaksın? anlatamassın çünkü zavvalı hissediceksin,çünkü sen güçlü olmak zorundasın,çnkü o kadar çok...anlatılmaya değer şeylerin varki anlatamassın dertlerin olduğunu söyleyemssin sıfatsız ve isimsiz kalır ağzından dert kelimesi çıkamaz kendini yıkılmış ve zavvalı hissedersin tek kullandığın 'şey' olur.
bu kadar zor ve savaşçı bir ruha sahib olmak zor ben hep şuna inanırım ki eğer güçlü ve savaşçı biriysem yıklımam,zorlanmam ve zavvalı olmam buna dayanarak yaşamak zor gelir bazen...ve bi anda anlamadığın anda gerçek gibi yüzüne vurulur 'kalpsizsin!' gerçekten ilk defa bunu kendine sorarsın 'ben sadece güçlü olmaya çalışıyordum' evet demekki güçlü olmamamışım çalışıyordum... işte o an herkessten ve herşeyden uzaklaşıp sakin kafayla kendinle tartışırsın bu belki bi gün,bir hafta ve belkide bir ömür...bu anlarda daha soğık ve daha kalpsizsin gülmeyi bırak gülümsemeyi unutuyorsun,hani derler ya bi sözünle bile bi insanın hayatını değiştirisin ama bi okadarda mahvede bilirsin...sanırım benim son noktam buydu.
sonra mı ne olur? hani olur ya kitaplarda ve ya filmlerde beyaz atlı prens ya da arkdaş seni bu çıkmazdan kurtarırlar...sanırım benim hikayem arkdaşla başladı ve öyle devam ediyor daha sonra güçlü bir insansam ya da öyle zannediyorsam kendime yarardan çok zarar veriyordum başkalarına iyi gelmem tabi ki önemli ama önce kendime iyi gelmeliydim eğer böyle devam edersem sanırım şimdi ki tabirle tam br 'odun' olucaktım ^_^
işte dediğim gibi her kitap ve film mutlu sonla biter yara izleriylede bitsede kanama durdu,temizlendi ve ilaç sürüldü...
bence biz toplum olarak incinmeyle yerle bir ola bilme potansiyeline sahibiz saçma ya da ciddi konularda hep böyleyiz,belkide bu yüzden türk toplmundan birini örnek almaktansa yabancı ülkelere daha meyiliyiz sanırım bende öyleyim ^_^
hedef: sizlere verebilecek bir hedefim yok aslında anladığınızı zannediyorum ''güçlü ol! olmaya çalışma asıl çalışmaya kalkarsan daha derin yaralara sahib olursun tedavisi olmayan yaralar ,kendine inan '' ^_^
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Benim Dünyam
Non-Fictionhayatım kurgu olamayan kategori ye ait,Benim Dünyam... bu bir çok insana çok kez farklı şeyler çağırıştırır çünkü bu Benim Dünyam... ve düyamı görmeye hoşgeldiniz eğlenceli yada macera dolu değil sadece olması gereken ve söylenmesi gereken şeylerle...
