Benim Dünyam

huzur

Birşeylere ve birilerine muhtaç olmak beni güçsüz kılarmı?

Neden bu kadar dibe batmış gibi hissediyorum, yoruldum demek istiyorum.

Huzur, aklıma  gelen ilk şey  güneşin doğuşu, gecenin sessizliği...

Ben sanırım gece kızıyım çünkü, herzaman gündüzleri uyurdum, geceleri ise evde yalnızca ben uyanık kalırdım. Bana huzuru yansıtan bu , ben gecenin gölgesine saklanıp kalanlardanım herzaman gücümü, öfkemi, sinirimi, düsüncelerimi ve nefretlerimi bir köşeye bırakıp huzur içinde geçirmek isteyenlerdenim.

Huzur. O kadar şey barındırıyor ki bi bebeğin gülüşü bile beni hayata tutucak kadar huzur verici.

Acaba,diye çok düşünürüm.

Acaba kaç kişi acı çekiyor,kaç kişi uyuyamıyor, kaç kişi yalnız, kaç kişi bu dünyadan yok olmak istiyor,kaç kişi mutlu,kaç kişi  huzurlu ve kaç kişi intikam için anıp tutuşuyor...

Bir hiç gibi yaşayıp kimsenin umrunda olmayıp tek ve huzur verici bir şekilde hayatımı yaşmak isterdim.

Zorunda olduklarımız onca şey var ki hangisi doğru hangisi yalnış bilmiyoruz artık, bazen gerçekten neden yaşıyorum ki?  Dediğim zamanlar oldu. Neden bunca şey? Hayatımı boş ve anlamsız kıladırıcak şeyler yapmanızın nedeni ne?  Boş bir hayat yaşamak kolay değil! Güçlü kalmak kolay degil hiçbir hikaye ya da romanlarda ki değildir hayat umursamaz ve güçlü kalmak?  Bildiğiniz gibi ortada bir aşk doğar ve umursamaz olmaz  sadece güçlü ve hayran verici bi karizması olur. Umursamaz ve güçlü olmak iyi bişi değil!

Bir insanın umrunda olup olmamak umurunda olmaz ama öyle bi zaman gelir ki kendini sorgularsın ve bu sana büyük acılar verir.

Üzülmemek yada sevmemek beni kalpsiz yaparmı? 

Boş...çok boş hissediyorum. Neden böyle bi psikolojiye girdiğim muamma, bir yaşama amacı aradıkça daha çok dipsiz kuyuları keşfediyorum.

Kalbimin bazen yasayıp yaşamadığını merak ediyorum.
Huzurumu bozanlara, bir ömür kalpsiz yaşamaları dileyile...