Benim Dünyam

peki biz?

Başkalarını mutlu etmek güzel.ruhsuzluktan uzak daha sevencen, peki biz?
Mutluluk kelimesi benim için sadece heycan, çoşku ve bağlanma bu 3 'ü arasında kaldım.
Ama dedim ya benim için sadece benim hissetiklerimmi, yoksa hissettirdiklerimmi?

İnsanların mutluluklarıyla mutlu olmak...

İnsanların,hayalleriyle umutlanmak...

Ve insanların acılarıyla dert eklemek...

Bazen şöyle düşünüyorum acaba onlarda bizi merak ediyorlarmı? ya da sadece en acı gününde sığına bileceği biri olarakmı anılıyoruz ? belkide bu yüzden yalnızız...

Yalnız olmayı seviyorum ama yalnız hissetmek istemiyorum...sadece acı günlerinde yanlarında olmak istemiyorum kendimi dublör gibi hissetiriyor.

Beynim ve kalbim,hisettirdiklerimi çok çabuk değiştirip saçma sapan bi çelişkiye sokuyor...Beni düşündükleri içinmi? acı çekmem gerekirken beynim ve kalbim izin vermiyor,bu beni ruhsuz ve hissizmi yapar?

Ben bu değilim demek daha iyi hissetirmez sanırım...şeklini almış kabın  içindeki su gibi hissediyorum belli bir kalıba göre şekillendirilmiş gibiyim bunu benmi yaptım? yoksa böyle daha iyisin diyen kalbim ve beynimi.

Herzaman beni tek yalnız hissetirmeyen şey,güneşin doğuşun da uyanıp derin bir nefes alıp,bugünde yaşadığıma şükretmem ve binlerce sorular ardı ardına.

Işığın kırılma noktası gibi sanırım kalbimizde öyle kalbimizinde bi kırılma noktası var. Kalbimiz kırılmaz ama hayal dünyamızda 'kırılma' kalbimizin ruhsal olarak çöküşü,herzaman yaptığın şeyden haz alamamak,kalbinin sadece organlarını ayakta tutma mekanizması gibi olmasıdır.Böyle düşünmek hayal gücümüzün daha geniş olması açısından iyi.

Unutamamak kötü olabilir.Yapamıyorum diye zayıf düşmek ve yalvarmak kadar kötü olmak iyi değil...Bu böyle dünyanın döngüsü bu...En ufak bir sıkıntıda yapamıyorum demek zayıflıktır ,en ufak bir sarsıntıda...yapamıyorum demek zayıflıktır.

Başkaların yaralarını sarmak ruhumun iyileşmesini sağlıyor,ruhumun iyileşmesi demek başka hayallerime can vermek ve daha fazla hayal kurmak.
Her hayallimin sonunda olan şey hayal kırıklılığı ve özlem,hayattan zevk almak ve dolu dolu yaşmak lazım derler olmayan boş kalbimi dolu dolu yaşatmak ve var etmek zor ve yorucu.Dolu dolu ve anlamlı yaşamak önemli ise ;neden burdayım?  Neden başkalarının ihtiyaci duyulan biriyim? Her laf ve sözde işte ben buyum dediğimiz çok kez olmuştur ve ya okuduğumuz kitapta altını çizmişizdir o öyle değil işte eğer o altını çizdiğin ve iste bu söz beni anlatıyor dediğin çoğu şey ruhun ve hayal kırıklıkların, insanlar sadece hayal kırıklıklarını, acılarını, umutsuzluklarını ve ya mutsuzlukları olan sözlerin ya da cümlelerin altını çizer.
Koltukta otururken canım sıkıldığında ayaklarımı halının altına koyarım.Böylesi basit birşeyin o kadar iyi hissetirmesi çok iyi, sana! Uzatılan eli tut, sana! Verilen değersiz gibi görünen hediyeleri kabul et ve sana!  Sôylenen bir cümlelikte olsa sözü  bütün kalbinin sönmüş fenerlerini aç ve karanlıktan kurtul.
Belkide böylesi daha iyi olucaktır...ne kadar acı çeksek,ağlasak, geceleri umutsuzca yıldızlarla konuşsak, gün doğumunda yüzünü gülümseticek sıcacık manzaraya bakıp dertlensek de hala hayat devam ediyor her geçen gün hayat hakkında yeni yeni şeyler öğreniyoruz.
Yeni bitirdiğimiz dizinin etkisinde kalsakta daha sonra yeni bir film veya dizi başlarız sanırım hayat böyle başlar ve biter.

Seni sen yapan az bilinen özelliklerin başkası tarafından bilinmesi çok özel hissetiriyor.Neden herzaman bizi iyi tanımaya çalışan insanlara fırsat veriyoruz ? kalbi kırık bir insan rolüne büründüğümüzde ise 'beni tanımana gerek yok,ben böyle iyim' deriz.Biz buna kısaca terslemek deriz.

Olmadık yerde kalbinizi ele geçirilmiş gibi hissetmek sadece bana özel bişimi ? çok garib bi anda sanki...dünyada  yalnız kalınmaya mahkum edilmiş gibi hissetiriyor günler.Dudaklarıma mühür vurulmuş gibi hissetiriyor sözcükler.

Yalnızlık üzerine fazla duruyorum sanırım.

 Yalnız kalpli insanların ancak bahset edebileceği konulardır yalnızlık...

 Hedef: bugün kendini düşün...iyi gelicek