The unmated wolf

Het gesprek

Rosa

Ik voel me echt een bange bitch, maar me gedachten liepen vast door de gebeurtenis in het bos.

Het voelde alsof ik gedrogeerd was en ik weet niet wat mijn aanvaller van plan was. Ik bezit niet de kracht hem te stoppen.

De schaduw leunde naar me toe en slokte me op, maar ik stopte met tegenstribbelen toen ik een bekende omhelzing voelde.

"Rosa," fluisterde mijn vader zacht. "rustig maar, lieverd. Hier ik heb een kleed voor je. Laten we je naar binnen brengen."

Hij ging met zijn vingers door mijn vacht heen, en alles begon weer normaal aan te voelen. Hij legde het kleed over mijn trillende wolf vorm en ik begon terug te shiften, stortend in zijn armen.

"Wat is er gebeurt? Ben je aangevallen?" Vroeg hij bezorgd.

Ben ik dat? Ik weet het eigenlijk niet zeker, maar het voelde alsof me gedachten zojuist mee hadden gedaan aan een of andere oorlog.

Ik vraag me af of dit iets te maken heeft met Aiden die met zijn pack weg rende. Het is vast op de een of andere manier verbonden met elkaar. Ik kon er nu niet te hard over nadenken of ik zou flauw vallen.

"Het gaat prima pap. Ik ben gewoon moe. Het was een lange, rare avond." Antwoordde ik.

Aiden

Mijn kantoor begon te voelen als een gevangenis cel. Ik was rustelozer dan ooit, maar ik kon helaas niet weg zonder dat iemand dat door zou hebben.

Elvio en ik waren naar de plek toe gegaan waar de patrouille de verdachtes geur verloren waren, maar ik kon niks ontdekken over waar het naartoe was gegaan.

Ik moet toegeven dat het er niet goed uit zag als ik met lege handen terug kwam, maar het enigste alternatief was liegen tegen Elvio en de vier soldaten. En ik deed daarvan al meer dan ik eigenlijk wil.

Het was niet abnormaal dat een vreemdeling het Pack's territorium doorkruisten, maar de rare geur en de plotselinge verdwijning had iedereen die er van wist verbijsterd.

Tot dus ver waren het alleen ik, Elvio, Boaz, Kay en de 4 soldaten.

Ik heb de laatste groep het zwijgen opgelegd totdat we uit hadden gevonden wat de indringer van plan was.

Om zeker te zijn, heb ik overal kleine groepjes bewakers neergezet bij elke belangrijke plek of persoon.

Wat het ook is, we zijn er klaar voor als het zich laat zien, en hopelijk zijn we ook sterk genoeg het te confronteren.

Toen we alleen waren sloeg Elvio zijn armen over elkaar heen. "Nou?" Vroeg hij. "Blijven we gewoon afwachtend in het Pack huis zitten?"

"Wat zou jij anders suggereren? Ik kan niet iedereen speurend het bos in sturen als ze niet weten waar ze naar opzoek zijn. Wij weten niet eens waar we naar opzoek zijn."

"En wie zijn schuld is dat?" Mompelde Elvio toen hij zijn gewoonlijke pad koos.

"Heel zwart-wit gezien, die van jou." Antwoordde ik droogjes. "Het hoort bij de taken van een Beta om een oogje te houden op de grenzen van ons territorium."