Hier sta ik dan. We hadden hier een half uur geleden afgesproken. Mijn haar is verpest door de regen en mijn make-up is helemaal uitgelopen. Met een zucht pak ik de moed om te gaan. Ik kijk hoe mijn jurk als verloren over mijn lichaam hangt. De plassen op straat weerspiegelen mijn gezicht, totdat het beeld vervaagt door de kringen die worden veroorzaakt door mijn voet. De tegels zijn donker door de regen en door het duister van de avond. Het enige geluid wat ik hoor is de regen. Het klinkt als miljoenen glazen die kapot vallen op de weg. Alsof ze mij met hun scherven willen verwonden.
Een traan rolt over mijn wang. Snel veeg ik hem weg, niet dat je hem kunt zien door de regen, maar zodat ik niet aan mijzelf hoef toe te geven dat ik huil. Stap voor stap ga ik vooruit en per stap rolt er een extra traan. Af en toe zie ik het gele licht van een auto, maar ik geloof niet dat jij het kan zijn. Als je al zou komen, was je er al lang geweest. Terwijl ik de straat oversteek kijk ik naar de zwart witte strepen van het zebrapad. In de verte zie ik een knipperende lantarenpaal. Het is net alsof de lantarenpaal ook huilt. Ik loop tussendoor naar mijn meertje. De treurwilg die daar staat, ziet er nog triester uit dan anders. Ik ga op het bankje zitten. Het maakt me allemaal niet meer uit, want jij bent er toch niet. De regen vormt een plas voor mijn voeten. Alsof het me wil laten verdrinken. In de weerspiegeling van de plas zie ik jouw gezicht. Het is alsof je zo dichtbij bent, maar ik wil het niet meer. Je hebt me verraden en dat ga ik je niet meer vergeven.
JE LEEST
Mijn kleine verzinseltjes
Randomhoii, in dit boek schrijf ik allemaal kleine verhaaltjes. Ze gaan allemaal over een ander onderwerp. Met dit boek hoop ik meer inzicht te krijgen over wat ik beter kan doen qua schrijven en wat ik leuk vind om over te schrijven. Ook komen hier verha...
