Mijn kleine verzinseltjes

Alleen

Ik zit daar, heel alleen.
Jij loopt voorbij, met je groep.
Ik kijk je aan.
Jij keek al eerder.
Is dit uit arrogantie, herkenning, of heel iets anders?
Ik wacht op een reactie.
Er komt niets.
Ik zeg hoi.
Zonder dat je groep het door heeft geef je antwoord:

"Hoi." komt er zachtjes uit je mond.
Snel loop je verder.
Je bent een soort leider, dus je moet.
Door naar de volgende groep om te kijken wat voor opmerking je kan maken.

Ik blijf kijken.
Een glimlach ontstaat op mijn gezicht.
Mijn ogen volgen je soepele bewegingen.
"Niet staren!" spreekt mijn gedachten.
Snel kijk ik weg.

Zal jij kijken als ik dat niet doe?
Vast niet.
Ik ben nieuw in deze wereld
en jij bent de prof.

Mijn gedachten dwalen af en ik staar weer
Heb je het door?

Vast niet.
Je hebt het veel te druk met de rest om je heen.
Al de meiden die met hun haar zwaaien om door jou gezien te worden.
Ik kijk naar de grond.
De glimlach verdwijnt.
Zou het ooit kunnen?

Over een week? Of twee?
Over een maand? Of drie?
Over een jaar? Of vier?

Ik wacht.
Maar alleen als jij dat ook doet.