Mijn kleine verzinseltjes

De gek

Terwijl jij daar buiten vrij als een vogel bent, zit ik hier. Opgesloten in mijn eigen lichaam. Ik wil vluchten, maar hij weet het en hij houdt me tegen. Mijn enige vrijheid is pen en papier. Ik mag schrijven wat ik wil, maar ik mag het niemand laten zien. Het is van jou en het blijft van jou. De woorden van mijn bewaker. De bewaker in mijn hoofd. Hij doet dit al zo lang ik weet. Vind je het raar dat ik geen vrienden heb? Elke keer als ik probeer te ontsnappen, houdt hij me tegen met zijn dreigementen. Ik ben net een hond aan de lijn. Ik wil vrij zijn, ik wil genieten van het leven. Het leven dat me is ontnomen. Mijn ouders denken dat ik gek ben. Dat er iets mis is in mijn hoofd. Dat is ook zo, maar anders dan zij denken. Ik ben geen gek, maar de stem in mijn hoofd doet me naar één lijken. En dat omdat hij er zelf één is. En ik moet hem volgen. Hij doet me pijn. Niet fysiek, maar mentaal. Daarom heb ik besloten om deze keer echt te ontsnappen. Om te stoppen met luisteren en daarbij met leven. Mijn ouders hebben een verborgen boodschap ontvangen. Wat ook gelijk de enige boodschap is die ze ooit hebben gekregen. Ik hoop dat ze mijn verhalen vinden en daardoor zien dat ik niet de gek was. Hopelijk hebben ze dan door wat de stem me aan deed.

Nog 10 seconden. 10...

9...

8... Het einde

7...

6...

5... Na al die jaren

4...

3...

2... Maar vrij

1...

Ik hoor de stem schreeuwen, maar het is al te laat. Ik ben weg. Op weg naar een betere wereld. Ver weg van deze.