Mijn kleine verzinseltjes

Mijn liefde voor jou

Elke keer als ik in je ogen kijk, maakt mijn hart een sprongetje. Je hebt mijn hart gestolen alsof het voor het grijpen lag. Alleen weet je dat zelf nog niet. Je ziet me als vriend. Niets meer en niets minder. Ik wou dat je wist wat ik voor je voel, maar mijn angst om onze vriendschap te verpesten overwint van de nieuwsgierigheid om te weten wat je voor mij voelt. Mijn dagen bestaan uit liefde en verdriet. Liefde voor jou en verdriet om jou. Verdriet om het feit dat je niet van mij bent, verdriet om het feit dat ik je met andere meisjes zie praten en je niet laat blijken wat je voor mij voelt. Als ik je zie, wil ik je zoenen. Als je naast me zit,wil ik mijn hoofd op je schouder leggen en je vertellen wat ik voor je voel. Maar ik ben bang om alles te verliezen wat we hebben.

Al weken wacht ik op een knuffel van jou die de muur om mij heen zal breken. Die me zal vertellen dat ik het erop moet wagen. Die me zal vertellen dat deze gevoelens niet van 1 kant komen. Die me weer laten leven. Na lang zwoegen heb je hem nog steeds niet gegeven, terwijl je weet dat ik daar op wacht.

Je zegt dat je me begrijpt. Ik weet dat je dat ook doet, maar je snapt de ondertoon niet. De ondertoon van de liefde. De ondertoon waar de waarheid in verborgen zit. Als een verborgen kamer in je eigen huis. Een kamer waar nooit iemand van gehoord heeft en die nooit iemand heeft gevonden, maar die wacht totdat hij ontdekt wordt. Hij laat je twijfelen of dit wel echt is, maar van binnen weet je dat het goed zit.

De kamer in mijn woorden hoopt snel ontdekt te worden door de juiste persoon. De persoon die zo dichtbij is, maar het net niet weet te vinden, die de signalen verkeerd begrijpt en de juiste weg niet kan vinden, omdat hij te voor de hand ligt. Maar binnenkort zul je hem vinden en weten dat hij voor jou bedoeld is. Omdat de roos op jouw stoep ligt, voor jouw deur. Alsof hij daar altijd al had moeten zijn.