Teardrops Over My Head [Art Of Love Series #1]

Kabanata 14

Kabanata 14

Both of us were silent. It was the kind of silent that's different from other types of silence.

I was the first one to let go. Tumingin siya sa akin.

Tahimik siya habang pinagmamasdan ako. Hindi ako makatingin sa kanya. I wanted to speak but I can't at this very moment. Ang mga mata ko ay nakatingin sa kanyang dibdib, hindi maabot ang kanyang malalim na titig.

"What's our problem?" he asked in a low voice.

It's as though it's something that only the wo of us must know. His voice was soft and cold.

I shook my head. His air is serious and I can't keep up. His mere presence is too much for me but it's too expensive for me to let go.

Hindi ko alam kung bakit niya naiisip na may problema. Siguro ay hindi niya naman alam kung saan tungkol ang napag usapan namin ni Papa.

Was I too transparent of my feelings? Siguro nga. Hindi naman ako mahirap basahin. Pero ang masaksihan na mabilis siyang dumalo sa akin na para bang mabilis niyang nababasa ang nararamdaman ko ay nagdulot ng init sa aking puso.

"I have no problem. Bakit mo naman iyan naisip?" tanong ko.

Pinagsalubong ko pa ang aking kilay at tumingala sa kanya.

His dark brown eyes was sparkling with so many emotions. He studied my face more. Hindi siya nagsalita.

Aalis na sana ako nang hinawakan niya ang aking bewang. Nagulat ako roon at mas lalomg kinabahan nang inangat niya ang aking mukha gamit ang kanyang hintuturo.

The sunrays were illuminated on his face. His messy hair danced with the wind which traveled inside the room.

I kept my eyes away from his face. Ayaw kong mabasa niya ang aking  isipan. Masyado itong magulo, halo halo ang tumatakbo rito.

"Stop looking away," he whispered. "If you can't tell me what it is then I'll just look into your eyes," he said.

"Wala ka namang mapapala sa pagtingin sa mata ko. Wala ka namang dapat ipag alala."

"Look at me," he pleaded.

I pursed my lips. My breathing is not fine.

Ayaw kong mabasa niya ang naiisip ko. Lalong ayaw kong malaman niya. Kasi hindi naman dapat. Wala ako sa posisyon para sabihin sa kanya kung anuman ang mga personal kong suliranin gayong ang pinaka dahilan kung bakit ako narito ay para lokohin siya. Para magpanggap bilang ang taong pinakamamahal niya.

My heart hurt at the thought. Mas lalo itong sumakit nang subukin kong tignan siya. Ang kanyang nga mata ay nagsusumamo at kakikitaan ng sakit at iba pang emosyong pinaghalo.
"Ano namang mapapala mo kung tumingin ako sa mga mata mo?" I asked. I managed to keep my voice and tone casual.

"Your pain, your thoughts, your unspoken words. I want to see them. I wanted to feel them with you."

Can this be more painful?

I smirked and met his eyes.

"It's not that easy..." I said.

"I will try."

Nagtagal ang tingin namain sa isa't isa. Ako ang unang bumitaw.

Tumikhim ako.

"C-Can you let me go?" I asked.

Sumulyap ako sa kanya. Bahagya kong nakitaan ng takot ang kanyang mga mata. Hindi ko alam kung bakit. Siguro ay namalik mata lamang ako.

Tila hangin ang kamay niya sa aking bewang. Naramdaman ko na ang paglayo noon kaya umatras na ako.