ÖLÜME TUTKUN DÜŞLER (VİRAN)+18 (DÜZENLENİYOR)

9 bölüm.

     İyi okumalar......

  Umarım yeni bölümü beğenirsiniz.

  Seviliyorsunuzzzzz

     Alfa uzakta durmuş bize bakıyordu.
  Kasıldığımı anlayan Bora  benden ayrılmış ne olduğunu anlamaya çalışıyordu.
    Bakışlarımın arkaya sabitlendiğini görünce oda dönmüştü arkasını.
   Alfa yavaş adımlarla bize doğru gelirken nedensiz bir şekilde geriliyordum.
 
    Tam önümüze gelip durduğunda bora da kalkmıştı ayağa.
   Bense hala oturduğum yerden ona bakıyordum.
  Sonunda bakışlarını benden çekip boraya yöneltdi.
   Üzerimdeki tehtitkar bakışlar gidince derin bir nefes çektim içime.
 
    "Her yerde seni arıyordum.
Halletmemiz gereken işler var." Katı sesi borada hiç bir etki yaratmamıştı.
  Bunu sabit tuttuğu surat ifadesinden anlaya biliyordum.
  
   "Elayı evine bırakayım hallederiz." Surat ifadesi gibi sesi de sabit çıkmıştı.
  Bu adamlar duygudan yoksunmuydu banamı öyle geliyordu.

     "Gerek yok ben kendim giderim.
  Her şey için teşekkürler." Bir şey söylemesine izin vermeden ayrıldım yanlarından.
  Yürürken bile sırtımdaki delici bakışları hissede biliyordum.
    En sonunda mahalleye vardığımda top oynayan bir kaç kişiden başka kimse yoktu ortalıkta.
  Eve girer girmez kendimi koltuğa attım.
   Aklımdan çıkmıyordu abimin bakışları.
   Yüzümü avuçlayıp derin bir nefes çektim içime.
  Odaya çıkacak gücü kendimde bulamazken iyice yayıldım koltuğa.
  Uykuya teslim olmadan önce hatırladığım tek şey  acıyan kalbimdi.

  Kapının alacaklı gibi çalmasıyla uyandım.
   Uyku mahrumu gözlerimi ovuşdururken  neler olduğunu anlamaya çalışıyordum.
     Zaten yıkılmaya yüz tutmuş küçük evim artık sallanıyordu.
  Sinirle kalkıp kapıya yürüdüm.
  Kapıyı açınca karşımda abimi görmeyi beklemiyordum.
   Şaşkınlığımı üzerimden atınca konuştum.

  " Senin ne işin var burda ?" Hiç bir şey söylemeden bakıyordu suratıma.
  Daha dün ifadesiz bakan bakışları bu kez bir çok duygu barındırıyordu.

    Ben hala ona odaklanmışken içeri geçti.
  Gözlerimi yumup sabır diledim.
Bu mahallenin erkeklerinde duymazlık sorunumu vardı ?

   Arkasından yürüyüp tam önünde durdum.
  Suratına açıklama bekler gibi bakınca sonunda konuşmuştu paşam.

   "Seni tanıyamadım evet ama son gördüğümde çok küçüktün."

  Kendini açıklama şekline alayla baktım.
  Bu adam neyin kafasını yaşıyordu böyle.

"Bak ben artık büyüdüm.
  Masallarına kanmam artık .
  Şimdi terk et burayı." Sert sesim bana bile yabancı gelirken yüzüm buruştu.

  "Bak ben çok üzgünüm annem ölürken bile gelemedim.
  Ama o adama daha fazla tahammül edemedim.
  Sen benim çektiklerimi çeksen aynı benim gibi yapardın."

  Duyduğum ayak sesleriyle Eliflerin geldiğini anladım. Onları boş verip abim olacak adama döndüm.

     "Peki ya sen abi ?
Benim bütün zorluklarımda yanımda oldunmu ?
  Babam olacak o şerefsiz annemi dövüp sonrada beni dövünce yanımda oldunmu ?
Sardın mı yaralarımı ?
   Babam beni öldüresiye dövünce annem dayanamayıp gözümün önünde intihar ettiğinde , daha 6 yaşında olan ben ona yardım etmek istediğimde yanımda oldunmu? "

  Söylediklerimle şekilden şekile giren yüzü biraz daha güç verdi bana.
  Bütün acıları kendi yaşamış sanan bu adam aslında hiç bir şey yaşamamıştı.
Bunu ona en acı şekilde kanıtlıycam.

  Yüzümü diyerlerine dönünce bana üzgünce baktıklarını gördüm.
Elif dolan gözleriyle yanıma koşup bana sarıldı.
  Sarılmasına karşılık verip geri çekildim.
 
  "Lütfen beni yalnız bırakın.
  Biraz kafamı toparlıyayım konuşuruz."

  Odama geçip kapımı yavaşça kapattım.
  Bu hikayede çok fazla üzülecektim ama aynı şekilde üzecektim.