• o p h e l i a • Dream With Tom Holland •

~Fail cake~

- Gözlerimi zorlanarak açtım. Kafamı hafifçe yukarı çevirdim ve  huzurlu bir şekilde uyuyan Tom'a baktım. Elimi yavaşça saçlarında gezdirdim. Sanırım hissetmişti. Yavaşça gözlerini açtı.

T: Uyanmışsın

Y/N: Evet

- Kötü olaylar yaşandığında ertesi sabah hiç yaşanmamış gibi davranmaya ve gülmeye çalışırım. Bu seferde aynısını yapacağım. Birkaç saniye boyunca gözlerimiz ayrılmamıştı. Ortamdaki sessizliği bozan yine o olmuştu;

T: Gözlerin gerçekten çok güzel Y/N

- Cevap vermek yerine ona dahada yaklaşıp başımı göğsüne koydum. Oda koluyla beni dahada sıkı tuttu.

- Birkaç dakika sonra kapı çaldığı için kalktım;

Y/N: Büyük ihtimalle posta falandır

T: Bende geliyorum

- Yatakta oturmuş gözlerini ovuşturuyordu. Bu hali sevimliydi. Gülümsedikten sonra aşağıya indim ve kapıyı açtım.

X: Bayan Y/N

Y/N: Evet?

X: Bunlar sizin için

Y/N: Teşekkür ederim

- Elindeki zarfları bana uzattı. Kapıyı kapatıp elimdeki zarf demetine baktım.

T: Kimden gelmişler?

- Bu konudan yada geçmişimden henüz ona bahsetmemiştim. Nasıl söylemem gerektiğinide bilmiyordum. Kimin gönderdiğini sorarak bana doğru yaklaştı. Bende açıklama yapmadan sadece zarfları uzattım.

-  Eline alıp incelemeye başladı.

T: Tobey Wilson kim?

- Hemen sol taraftaki koltuğa oturdum. Bacaklarımı yukarı çektim ve kafamı dizlerimin üstüne koydum.

Y/N: Babam

- Cevap verdiğimde bana bakmadan yanıma gelip oturdu.

T: Neden sana mektup gönderiyor?

Y/N: Bilmiyorum

T: Bunlar ilk mi?

- Ayağa kalkıp diğerlerinin olduğu çekmeceye ilerledim. Hepsini elime aldım ve Tom'a uzattım.

Y/N: Hayır değil

- Çoğu zarfı tek tek inceledi. Sonra bana döndü;

T: Bana ne olduğunu en başından anlatmak istermisin?

- Derin bir nefes aldım. Biraz dolan gözlerimi sildim. Ve başladım;

Y/N: Annemi kaybettiğimde 7 yaşındaydım. Daha ölümün ne olduğunu bile tam bilmiyordum. Ama o sayede öğrenmiş oldum. Annemle çok fazla konuşmazdım, hatta bazen gün boyunca görmezdim bile. Ama beni sevdiğini düşünürdüm.

Y/N: Babamla ise daha da kötüydü. Aramızda hiçbir şey yoktu. Gün boyu işte olurdu. Geldiğinde de yüzüme bile bakmazdı.

Y/N: Hergün sınıftaki diğer çocukların hayatları hakkında daha fazla şey öğrendim. Ve bu kendi hayatımda ki eksikleri bulmama yardımcı oldu.

Y/N: Mesela sınıftaki tüm kızlar neredeyse hergün  annelerinden saçlarını  örmelerini isterlerdi. Gerçekten güzel olurlardı. Annem benimkini hiç örmezdi. Bende kendi kendime yapmaya çalışırdım. Ama beceremezdim.

- Dolu gözlerimle yüzüne dönüp gülümsedim. Ardından önüme dönüp devam ettim.

Y/N: Yapamayıncada ya açık bırakıyordum, ya da çok kötü bir şekilde topluyordum. Diğer kızların yanında hiçte iyi durmuyordu. Ama elimden o kadar gelen bu kadardı. Belki gidişi bu kadar erken olmasaydı şuan durumumuz daha farklı olurdu. O beni bırakmak zorunda kalmıştı. Ama babam mecbur değildi, isteseydi eğer her şeyi değiştirebilirdi. Ama yapmadı...