yalnızlık ikizim

BÖLÜM 6

"Damla"dedim.özlemiş miydm yoksa hiç görmediğim birini!neydi bu duygu şimdi ne diyebilirdim de şu gözlerdeki soru işaretlerini yok edebilirdim???damla bana yaklaştı gözlerini gözlerime dikti ve "su" dedi.biraz şaşırmış bir sesle ama ses tonunda küçümseyici bir tonda vardı.ben bir şey demeden bana "sen o öz olupta varlığı belli olmayan ailenin biricik kızı benimde ikizim oluyorsun heralde" dedi.bu da neydi şimdi kin mi besliyordu? "Evet kardeşim ama herşey zannettiğin gibi degil"dedim. Kelimemin ardından gözlerini iri iri açıp" bana sakın bir daha kardeşim deme"diye haykırdı.hayır hiç bir şey böyle degildi!!! Kimi kandırıyorum evet herşey böyleydi annem ve babam damla'yi bıraktılar.onu terk ettiler damla'da normal olarak ki bu bakış açısıyla bakıyordu."mecburlardı" dedim kısık bir sesle."hı hı mecburlardı ben her ne olursa olsun bir insan nasıl evladını hiç tanımadığı bir aileye verir.gerekirse kendisi ile çocuğuda üşür,aç kalır ama yapmaz anlıyor musun? Vermez bence gayet işlerine gelmiş birseylerden kurtulmak.seni de ıyi kandırmışlar dedikten sonra omzuma çarptı ve gitti.hiç bir şey diyemedim.evet bir kardeşim var ama benden nefret eden ona kardeşim dedigimde sanki ına küfür etmişim gibi bakan bir kardeşim var.bende arabama binip gittim.hava kararmıştı ve soğuk olmuştu.sahildeki bi banks oturdum ve denize baktım düşündüm aslında deniz birden bire varolmaz şu onu var eder şu çoğaldıkça sonu olmadıkça ona deniz denir bazı sular içine çeker bazıları ise yüzeye bırakır.ama hiç birine şu denmez göl veya deniz denir.insanlar için artık su degildir su artık insanlar için yok olmuştur.acaba bende bir gün birnin denizinde böyle kaybolur muyum? Omzumda bir el hissettim sırtımı döndüm kaan'di."iyi misn?" Diye sordu."sence nasıl görünüyorum"   "oldukça güzel...şey yani güçlü" of nededigni bilmiyir buda ya "öyle mi? Belki öyle gözüküyor olabilirim ama cok yorgunum bitsin istiyorum hersey.sanki beni hayata bağlayan cok ince bir ip kalmış gibi"dedim.öyleydi zaten kalbim çarpmaktan yorulmuş gibiydi."demek öyle seni hayata bağlayan çok ince bir ip kalmış oda büyükbaban başka kimse umrunda degil seni sevenler de mi?" Bu ne demkti şimdi kaan bulmaca gibi kolay gözüküyor ama onu anlamak çok zor bazı cümleleri var sanki çok acı çekmiş çok derinlere gömmüş bir şey var gibi bazı cümlesi var sanki hiç bir sey umrunda degil gibi."beni seven birileri olsaydı belki umrumda olurlardı ama yoklar kaan" dedim var miydi? Yoktu kardeşim bile beni sevmezken bir başkası mı sevecekti bir şey demedi ama ben sessizligi bozup" belki ilerde daha kalın iplerim olur"dedim."olur,olunca bana soyle"diye fısıldadı onu onaylarcasina başımı salladim.biraz sonra telefonum çaldı."alo"  "su hanım" olduğu ortam hastaneydi büyük ihtimallle şu an konuştuğum kişide ya doktor ya hemşire yo hayır kötü bir haber daha alamam kalbim buna dayanamaz derken karşı taraf konuşmaya başladı."büyükbabanız kalp krizi geçirmiş hastaneye kaldırdık şu an durumu iyi ama gelseniz iyi 'olacak" dedi biliyordum kkötü. Bir şey olduğunu ama karşı tarafın iyi oldugnu söylemesi biraz da olsa içimi rahatlattı.kaan'a olanları anlatıp hemen hastaneye gittik.hastane odalarının olduğu koridordan geçerken biri "su hanım buyrun"dedi ve eliyle bir odayı gösterdi.hemen ggösterdiği odaya girdim büyükbabam yorgun gözlerle bakıyordu.onu bu halde görmeye hiç alışkın degildim hemen yanına gidip elini tuttum."iyi misn büyükbaba! Ne oldu böyle sana"diye hızlıca söyledim.ama o benim kadar hIZlı degildi konuşurken."iyiyim merat etme kızım"dedi."neden böyle neye üzüldün ki"diye sordum sesimdeki endişe ile! "Damla ofise geldi...demedigi şeyi bırakmadı hakkı ama kaldıramadım"diye karşılık verdi hüzünle.böyle bir şey bekliyordum damla'dan ama büyük babamın bu hali beni çok üzmüştü diyecek bir şey bulamıyordum.en iyisi damla'yı birkaç gün yanlız bırakmaktı.zaten büyükbabamda böyle düşünüyordu ki şöyle dedi"damla'nın biraz yanlız kalıp düşünmeye ihtiyacı var" bende onu onaylarcasna elini sıkıca tuttum.

(2 saat sonra) büyükbabam odasında dinleniyordu hastaneden çıkip eve gelene kadar kaan hep yanımızda durdu.sonra o da gitti.bense şu an odamda düşünüyorum.neyi mi? Birçok şeyi; damla ne zaman bizi affedecek hatta affedecek mi?  Ben ne zaman eski ben olcam? Ne zaman içimdeki boşluk kapanacak? Ne zaman yaralarımın kanası durupta kuruyacak iyileşecEK? Hiç bir zaman mı? Hayır mutlaka bir gün herşey düzelecek en kötü durumda bile küçükde olsa bir umut vardır önemli olan bu umudu büyütmek ve karanlığın içinden çıkarmaktır...bende bir gün bu karanlığın içinden çıkacağım veya çıkarılacagım.naber canlarım umarım iyisinizdir hepiniz.kar tatili yüzünden erken yayınladım zaten bunu daha önce belirtmiştim.tatil falan olursa bazen daha erken gelebilir umarım begenirsiniz bu bölümü sanki git gide daha çok heyecanlanıyor gibi geliyor hikaye!!! Vote ve yorum yapmayı lütfen unutmayın...seviliyorsunuz okudugunuz bir kitabın yazarı tarafından!!!