Acının siyah tonu

Acı çeke çeke ölüyorum...

Hepimiz aynı acıları farklı tonlarda yaşıyoruz. Benimkisi en koyu tonu. İnsan en çok kaçtığı şeyden hiç kurtulamıyor. Canın yanıyor. Kendini öldüresin geliyor ama hiç bir şey yapamıyorsun. Çünkü ölmek pes etmektir. Ben pes eden olmak istemiyorum. Yazıyorum işte,belki geçer,belki kurtulurum bu acılardan diye yazıyorum. Çaresizce bekliyorum ama düzelmiyor hiç bir şey. Tükendim ben. Gözyaşlarım tükendi. Dışarıya yansıtmadan içimden ağlıyorum. Gözyaşlarım içime akıp kalbimi yakıyor. Ölüme yakınken bir o kadar da uzağım. Uykulu gözlerim ve ona direnen acılarım. İçimde intikam,kin ve nefretten başka hiç bir şey yok. Acıma duygumu kaybettim. İlerki hayatımı etkileyecek ağır tramvalar geçirdim. Kendimden ve çevremdeki herkesten nefret ediyorum. Nefret kusuyorum artık. İçtiğim sigaralar kül tablalarına sığmaz oldu. Kurtarın beni bu cehennemden. Yaşarken ölüyorum. Dünya bir cehennem ve ben en dibinde olan masum bir kız. Daha nasıl anlatabilirim ki içimdekileri? Kimse anlayamaz ki yaşadıklarımı. Merak eden varsa sorsun. Hadi Hazal söyle bana ne yaşadında bu kadar kötüsün sen? Kötüyüm işte boşver. Güçsüz,ayakta duramayacak kadar yıkılmış biriyim ben. Sorguladıkça deliriyorum. Acı çekmek bir nevi ölüm gibi. Niye geldim ki ben bu dünyaya? Acı çekmek için mi varım? Ya da ayakta durmayı becerebilecek miyim diye mi merak ediyor hayat? Duramıyorum işte,bak yara içinde kıvranıyorum. Bak! Bak ulan! Ne haldeyim gör. Ölüyorum. Acı çeke çeke ölüyorum...