Acının siyah tonu

Küçük melek

Ve kanatları kırıldı küçük meleğin...
Artık uçacak hatta ayağa kalkacak gücü kalmamıştı. Görmediler onu üstüne basıp geçtiler. Umursamadılar onu gülüp geçtiler. Tedavisi yoktu artık bu acının. Sanki acılar vücudumla bütünleşmişti. Her gecem karanlık bir oda da uyuyamayarak geçiyor. Uyumak eylemi,söylemesi kolay ama uygulaması zor bir şeydir. Tabi bu acı içinde kıvranan insanlar için geçerli. Hayata iyi yönünden bakmayı unuttum. İyi yönü sağ tarafta mıydı? Yoksa sol tarafta mı? Kayboldu hayallerim,iflas etti kalbim. Bu kadar acıya katlanamadı ve BUM. Paramparça bir kalp. Dökülmek isteyipte dökülemeyen göz yaşları. Yara bere içinde olan vücut. Şişmiş gözler. Kararmış düşler. Hepsi benim. Hepsi beni temsil ediyor. Siyah bütün renkleri içine alıyor. Geceyide öyle. Gecemi aydınlatan bir umut ışığı bile yok. Gündüzüm geceme karışarak kayboldu. Gözlerim karanlığa daldı. Ölüm sağ tarafımda,sola dönesim gelmiyor. Ölüm belki de bu acımasız ve sıkıcı hayattan kurtulmanın tek yoludur.