Będę tu opisywać kobiety, które na różne sposoby poświęciły się walce o wolność, równość i lepszy świat. Znajdą się tu zarówno postaci znane, jak i bardziej zapomniane, a także te budzące kontrowersje.
Clara Zetkin była współpracowniczką Róży Luksemburg i jedną z najważniejszych postaci niemieckiego ruchu komunistycznego z początku XX wieku. Uważa się ją za autorkę pomysłu Międzynarodowego Dnia Kobiet, obchodzonego 8 marca.
Przyszła na świat w 1857 roku. Jej ojciec pracował jako wiejski nauczyciel, a matka działała w ruchu feministycznym. Polityka należała do często poruszanych w domu tematów i Clara już w okresie szkolnym zaczęła interesować się socjaldemokracją. Jako dorosła osoba dołączyła do partii socjalistycznej.
Po wprowadzonym przez Bismarcka zakazie działalności socjalistów zdecydowała się opuścić Niemcy. Emigrowała najpierw do Szwajcarii, a następnie do Paryża. W tym czasie związała się z rosyjskim rewolucjonistą Osipem Zetkinem, z którym miała dwóch synów. Oboje pracowali: mąż pisał artykuły do lewicowych czasopism, a ona dorabiała udzielaniem lekcji i praniem. Jednocześnie spotykali się z miejscowymi działaczami, takimi jak francuski marksista Jules Guesde i córka Marksa Laura Lafargue.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Osip wkrótce zmarł, a Clara po odwołaniu zakazu w 1890 roku wróciła do ojczyzny, gdzie stała się wpływową reprezentantką lewego skrzydła Socjaldemokratycznej Partii Niemiec. Zdecydowanie krytykowała reformistów, którzy odrzucali rewolucję na rzecz stopniowego modyfikowania kapitalizmu.
Przywiązywała dużą wagę do kwestii praw kobiet, ale różniła się poglądami od innych popularnych w tym czasie feministek. Uważała równouprawnienie za nierozerwalnie połączone z socjalizmem, a jako jedyny sposób jego wprowadzenia traktowała właśnie rewolucję. Została szefową redakcji kobiecego czasopisma "Die Gleichheit" (Równość). W 1907 roku stanęła na czele utworzonego w ramach SPD Sekretariatu Kobiet. Wzięła udział w Międzynarodowej Socjalistycznej Konferencji Kobiet w Kopenhadze, gdzie wraz z innymi działaczkami zainicjowała wprowadzenie Dnia Kobiet.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Po wybuchu I wojny światowej opowiedziała się za opcją pacyfistyczną. Z tego powodu popadła w konflikt ze swoją partią, w której większość członków poparła konflikt. Dołączyła do frakcji Róży Luksemburg i Karla Liebknechta, zakładając wspólnie z nimi Związek Spartakusa. Za udział w akcjach antywojennych była kilkukrotnie aresztowana. W czasie nieudanej rewolucji w Niemczech należała do Zgromadzenia Krajowego Ludowej Republiki Wirtembergii.
Po jej stłumieniu działała na rzecz uwięzionych komunistów i pełniła funkcje kierownicze w szeregu organizacji, m.in. w Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom. Stała się jedną z najbardziej rozpoznawalnych niemieckich komunistów, a także członkinią Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Niemiec. Od 1920 roku aż do przejęcia władzy przez Hitlera zasiadała w Reichstagu.
Po zwycięstwie nazistów musiała po raz kolejny uciekać. Tym razem wyjechała do Związku Radzieckiego, lecz z powodu wieku (76 lat) i złego stanu zdrowia zmarła jeszcze tego samego roku. Pochowano ją przy ścianie Kremla.
